Snor-en-Co.reismee.nl

JA !

Opstaan met de hoop dat het vandaag echt gaat gebeuren. Dat we echt Kreta kunnen verlaten. Als ik mijn mobiel pak bij het wakker worden, zie ik dat Snor juist een berichtje heeft gemaakt dat hij zich echt goed voelt en al het genuttigde voedsel nog altijd binnen houd. Toch hou ik de slag om de arm. Nog altijd. Het is iets te vaak anders afgelopen.


Ik vertrek voor mijn verse jus, spring in de taxi en veel praten doe ik niet. Veel chauffeurs spreken zo weinig Engels, en ik heb eigenlijk geen zin meer om mijn best te doen er een gezellig ritje van te maken. Bij aankomst doe ik mijn mondkap weer op en zie dat Snor al bezig is met een scheersessie. Wassen doen we even samen, en hij trekt een toeristenshirt aan die ik eerder tijdens zijn verblijf hier, gescoord heb in de winkelstraat. Blijkt ie net een maatje te klein. Verdorie.


Ik heb nog wel tijd over, en dus ga ik op het heetst van de dag toch nog even terug om te kijken of ik de drie gekochtte shirts kan ruilen. Met de zon weer goed fikkend op de bol hoop ik snel bij de kust te zijn. Daar staat vaak wat verkoelende wind. Helaas. De wind stond een “verkeerde kant” op, en dus was met water stromend over de rug en het voorhoofd rustig wandelend naar de t-shirtwinkel. Onderweg had ik bedacht ook een shirt mee te nemen voor Chris. Omdat ze zoveel pret hadden gehad over de kliniek-outfit, leek een gewoon shirt me een positieve herinnering op ons contact.


Ruilen was gelukkig geen probleem, en zo ging ik met een zak vol nieuwe shirtjes even richting een terras om nog even wat cola te tanken. Lekker in de schaduw, kijkend op het fort, en al het verkeer dat voorbij rijd. In 5 minuten komen er, zonder overdrijven, wel 5 hop-on-hop-off bussen voorbij.

Wat een kermis met al die toeristen. Ik ben wel weer toe aan wat rust, en sjok langs de kust in zo'n 30 minuten met de watervallen over mijn rug weer terug. Niet te doen !


In de kliniek was het lekker koel, en ik haalde de verrassing voor Chris uit de tas. Die was enorm blij verheugd, vond het fantastisch, nou waren Snor en hij toch nog een team ! Als extraatje nog een armbandje met een klavertje 4 met Grieks wakend oog om ze toch nog wat geluk te wensen met de verdere afhandeling van hun drama.

En hoe mooi dit kleinigheidje samenviel met het goede nieuws dat ook zij terug naar huis konden en wel een dagje later dan wij. Heel fijn, al moesten zij wel alle betalingen geregeld hebben, en gaat de strijd vanuit huis nog even door om het geld weer terug te krijgen. Bijzaak. Het grootste geluk is hier weg te kunnen. Een feestelijk dag dus !


De heren trokken beide hun nieuwe shirt aan toen de arts net aankwam. Die vond het fantastisch en vroeg of de heren even mee wilde lopen naar het centrale punt. Er moest namelijk een foto-sessie plaatsvinden want dit was toch een unicum voor ze blijkbaar. Drie verpleegsters, een arts, de heren en ook wij als echtgenotes …. het hield niet op. Een hilarisch moment. Ik gok dat ze zich ons nog wel zullen herinneren. Er is door de heren zoveel gelachen, en dat hebben ze hier in de kliniek vast weinig meegemaakt. En nu gaan die gekke mannen ook nog eens met een zelfde shirt het pand verlaten. Morgen maar eens kijken of we op de website staan als reclame :-)

Na de fotoshoot heb ik afscheid genomen van deze lieve mensen, om de koffers reisklaar te maken. Dus knuffelen, en de taxi in. Ik ga er toch bijna in geloven dat het vertrek een feit is zeg …. Terug op mijn basis vraag ik de verhuurders een taxi te bestellen voor half 6 (nog een stap in de goeie reisrichting) en ga aan de slag met verzamelen, herindelen, schikken. Ik eet in mijn enthousiasme een zak chips leeg,

prop al het vuil in een vuilniszak, haal het bed af en gooi alle was onder de wastafel, en als ik echt klaar ben ga ik nog even lekker doesjen. Niet teveel water gebruiken, want dan gutst het over de drempel. De shampo en zeep verdwijnt in de koffer, koffers op slot en dan vind ik dat het maar moet gaan gebeuren. Het laatste kwartier duurt eeuwen en als de taxi komt, lever ik mijn kamersleutel in, en knuffel ook deze lieverds en bedank voor alle goede zorgen, zwaai de hond uit en dan verdwijn ik.

Op het vliegveld is het knetterdruk, en ik ga vast bij de juiste balie staan en kijk om me heen of ik Snor al zie. Hij wordt met de ambulance van Interclinic gebracht. Ik krijg een app-je van Chris dat ze hem opgehaald hebben. En inderdaad zie ik enige tijd later de broeder lopen die ons ook op de heenreis gehaald heeft. Hij haalt de assistent van de luchthaven, ze halen Snor op met een rolstoel die te klein is voor zijn lange benen, en in niet al te lange tijd zie ik hem, en hij ziet mij. We glimlachen, en we geloven het nu allebei pas echt. We gaan naar huis !!!


Ik laat de F2F formulieren zien, het medische document, en mijn paspoort. De koffers worden ingeleverd en krijgen een boardingpas. Daarna sjok ik met mijn handbagage, de trolley en een looprek (lekker veel om te sjouwen) achter Snor en de assistent aan. Eerst de handbagage checken en dan kunnen we door naar de gates. Daar moeten we nog zo'n 3 kwartier wachten voor we doorgaan voor de volgende stap.

Net even tijd om een donut en een koffie te scoren voor Snor, en dus laat ik hem achter, hij gooit zijn voeten van de steunen, want hij mag eigenlijk zijn benen niet in een kleinere hoek dan 90 graden houden (en dat is dus WEL het geval bij deze kleine rolstoel), en ga de gekte van de winkelruimte in. Een mierennest is er niks bij. Het is er warm, druk, bedompt, viezig en ongemakkelijk en ik ben blij dat ik snel klaar ben om weer terug te gaan naar de wachtruimte. Ook druk, maar een stuk minder bedompt. Snor geniet van de vrijheid om te kunnen eten wat hij wil, en de koffie smaakt hem ook. Mooi ! Op krijgt hij hem niet, want we worden gehaald om te boarden.

Een assistent gaat met Snor en nog een brokkenpiloot in een rolstoel naar een lift, waar we op het vertrekplatform uitkomen. Eerst een soort vrachtwagen met laadbak in, daarna rijden we naar het vliegtuig. Daar beweegt de laadbak omhoog tot de cockpit, en gaan we als eerste het vliegtuig in.


Geen trappen lopen dus. Enkel van de ingang van het vliegtuig naar rij 9. Dat ging ook al prima, en de vliegtuigstoel zat ook comfortabel genoeg. Alweer fijn ! Snor had een plek aan het gangpad, zodat hij met zijn goede sterke been het gangpad in kon stappen. Er waren voor ons 4 stoelen gereserveerd. De twee stoelen naast Snor waren vrij gehouden, zodat er niemand was die voorbij Snor hoefde. Fijn geregeld, omdat de vrije beenruimte niet mogelijk was. Dit was een prima oplossing. Ikzelf zou aan de andere kant van het gangpad moeten gaan zitten, maar deze flexibele dame springt wel over Snor heen, en is lekker bij het raam gaan zitten omdat ik zo gehecht ben aan de horizon :-)

toen we zaten kwam de rest van de toeristenmassa en konden we vertrekken. Even een knijpje in de handen, een glimlach …. we gaan …. we gaan ECHT …... heerlijk !!! Na 10 extra dagen vol spanning, onzekerheid, gedoe en geregel zijn we er enorm aan toe. De vlucht gaat voorspoedig, al zitten we op een koude stek waar de airco net wat harder loeit. Gelukkig kan bij navraag de temperatuur iets opgeschroefd. Een bakkie warme koffie om je handen omheen te leggen doe de rest !

Verder was ik stiekem blij dat Snor geen wandeltje richting het toilet hoefde te maken terwijl we op 12 km hoogte zaten. Daarvoor loopt hij toch niet zeker genoeg. Bij aankomst moest er wel weer gewacht tot iedereen het vliegtuig uit was, maar dat is voor ons al standaard.

De rolstoel werd weer bij de uitgang klaargezet, en via een korte wandeling kwamen we bij een kleine taxi uit. Die taxi bracht ons en de andere stumperd door een bijna leeg Schiphol (ook een aparte ervaring) richting de bagageband, en daarna was het weer overstappen in de rolstoel. Bij de bagageband konden onze spulletjes direct opgepikt worden, want alle andere toeristen waren al vertrokken. De volgende etappe was naar de vertrekhal, waar een ambulance al voor ons klaarstond.

Corrie en haar mannelijke collega hielpen Snor van de rolstoel op de brancard, hesen de bagage in de ambulance, en de laatste etappe kon verreden. Ik zat naast de chauffeur lekker voorin, en Corrie hield Snor gezelschap. Corrie was een gezellige kakeltante en mijn chauffeur zei al dat hij het schuifje maar dichthield tussen de cabine en de ruimte waar zij zaten, anders konden wij ons gesprek niet meer voeren. Hij zat vol enthousiasme te vertellen over zijn baan, en de mensen die hij overal ter wereld kon ophalen of wegbrengen. Een bijzondere wereld waar ik het bestaan gelukkig niet van weet, maar waar ik bijzonder dankbaar voor ben er gebruik van te kunnen maken.


We belandden op de Gerstakker rond 1u en de brancard bracht ons letterlijk tot onze achterdeur en ze bleven tot hij de drempel over was. Ze waren ook genegen om hem de trap op te helpen, maar Snor zou Snor niet zijn als hij het wel genoeg vond zo. We bedankten de hulptroepen, zwaaiden ze uit, en wilden alleen nog maar naar bed.


Koffers bleven staan, post werd genegeerd. Snor ging de trap voorzichtig op met mij als vangnet achter hem, en ook dat ging prima. We zijn thuis ! Hartstikke thuis.


En morgen …. morgen beginnen we met een weg vinden in deze nieuwe situatie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Wil ik ook hier even bedanken voor iedereen die ons een hart onder de riem heeft gestoken tijdens de laatste 10 pittige dagen. Weten dat er zoveel mensen met je begaan zijn. Ik kan niet uitdrukken wat het betekent heeft. Het waren emotionele dagen, voor Snor en voor mij. Er zijn veel tranen gelaten, en juist dan geeft een vriendelijk woord, een hart onder de riem, en berichtje, appje, of wat voor vorm medeleven ook een beetje kracht en hoop. Bedankt dus ! Namens ons allebei ! Het heeft ons erg geholpen !

Zou ut ?

Met alweer een waardeloze nacht de dag beginnen. Ergens gedurende deze dag zal de man met de hamer wel komen, want ik mis een uur of 3 aan nachtrust. Het is wat het is, en het ochtendritueel gaat van start, met wat digestive koekjes om te beginnen. De hele granen die erin zitten, bombardeer ik tot brood en dat gaat prima als beginnetje. Daarna bergie op met de volle bak zon op de bakkes, jus met ijs scoren, en een broodje en hop de taxi weer in richting Snor.


Chris en Snor hebben de tranen nog in de ogen van het lachen. Er wordt me verteld dat er deze morgen een hilarisch moment was met een verpleegster die een klusje had met de armen van de heren. Iets met een infuus die verwijderd werd, en waar dan even een lap omheen moest, plus een matje wat normaal onder je billen wordt geduwd, om de arm, en dat mocht er na verloop van tijd dan wel weer vanaf. Iets met mooi helen en weer als nieuw zijn. Terwijl Chris “behandeld” werd liepen bij Snor de tranen over de wangen, omdat het er gewoon erg dommig uitzag. Chris had onderhand ook de lachkick, en de verpleegkundige begreep niet wat er nou zo lollig was. Na Chris was ook Snor aan de beurt, maar ik denk dat de dame blij was dat ze bij deze hysterische mannen weg kon. Ik zag de arm van Chris, en begreep wat er zo te lachen was ….. dit was echt onzin. Snor had zijn lappen al afgedaan, maar Robocop-Chris was braaf en bewoog lekker met alle lappen om zijn arm.

De chirurg kwam nog even bij Snor kijken en zijn heupwond opnieuw verschonen. Hij was alweer tevreden over zijn herstel, en meldde tussen neus en lippen door dat het spuug- en kotsfeest ook HEM was overkomen, en DAT vond ik dan wel weer bijzonder en niet okee eigenlijk. Wat zegt dit over deze kliniek …. Hoe dan ook, deze vrolijke vriend had wel goed nieuws, en dat is dat hij wel weer groen licht wilde geven: F2F (Fit to fly)! Hij zou het doorgeven aan de administratie en ik heb meteen de telefoon gegrepen en heb gebeld met de AC


Daar heb ik ze weer op het hart gedrukt vooral bezig te gaan met de repatriering en dat ze ook melden aan de kliniek dat ze dat doen en dat Snor nog wel een nachtje hier gaat blijven. Zo hebben zij ruimte eea te regelen, weet de kliniek dat ze de F2F kunnen doorsturen naar Nederland, en kan Snor nog wat aansterken want eten heeft ie nog niet heel veel gedaan. Maar WAT ie eet, blijft waar het hoort, dus het gaat echt de goeie kant op. Toch ….. echt blij voel ik me niet. DAT voel ik pas als we in het vliegtuig zitten denk ik. Al wordt de reis zelf ook wel een soort uitdaging, maar laten we bij het begin beginnen …. met een noodgang vertrekken.

De maaltijden die Snor krijgt zijn nog altijd niks. Droge stoffige crackers, droge rijst, kleffe aardappelen en rode puddinkjes. Maar omdat de arts heeft gezegd dat ie best alles mag gaan eten, ben ik de buurtsuper ingedoken, heb een bruine baguette gehaald met pitjes, een potje jam en wat fruit. Nou is Snor zijn maag natuurlijk gekrompen tot doperwt grootte, maar het beetje eten wat ie deed smaakte hem wel weer. De goede kant gaan we dus op.

Om 13u heb ik het pand weer verlaten. Die eindeloze lange weg met de zon op mijn bol naar beneden, afkoelen in de zeewind, en dan de winkelstraten door. Wel oppassen, want sommige sjieke stukken hebben van die gladde tegels dat je zomaar uit zou kunnen glijden, en dat doe ik liever niet ! Ik kom mooie gebouwen tegen, een oude fontein die alle toeristen willen fotograferen (jaja, ik ook)

lekker veel terrasjes volgeprakt met toeristen, en ik ga even een wel heel smakelijk ijssie happen want de temperatuur in deze straten is een stuk hoger als langs de kustlijn.

. Ik kruip in de schaduw van een gebouw en genieten even lekker. Daarna loop ik terug naar de kust, en ga iets verder weg van de drukte een terras op dat uitkijkt over zee, en scoor daar een halve liter en krijg er een bakje chips bij die vrolijk mijn bakje uitwaait. Snel eten dus !

Ik probeer aan het idee te wennen dat we morgenavond thuis zijn. Hoe fijn zou dat toch zijn ! Toch, ik laat het wat los, want er kan nog best wel wat gebeuren. Terug in de kliniek, bel ik eerst met de AC, want die hadden beloofd me te bellen als de F2F binnen was en dat was nog niet. Ook toen ik belde was dat nog niet binnen, dus ik kreeg alweer jeuk. Ze verzekerden me dat het document morgen zou worden aangeleverd, en dat ze alles al hadden geregeld, van vervoer tot tickets. Het was dus wachten op het document. Ik juich dus nog altijd niet echt.

Toch klaag ik even niet, want Paula en Chris zitten in de nare situatie dat ze alle kosten voor moeten schieten ivm gedoe met de verzekering in combinatie met de kliniek. Dus het verblijf en alle onderzoeken moeten uit eigen zak, en dat loopt echt behoorlijk in de papieren. Hebben wij het eenvoudiger, want enkel mijn verblijf en mijn taxi moeten vooruit betaald en komt later wel terug. De rest wordt geregeld. Ik knijp dus even in mijn handen.


Snor zijn avondeten is weer niks (kale rijst en aardappelen) en dus snijd ik een stukkie baguette en smeer er jam op. Snor zijn tenen krullen om zoveel smaak. Hij is blij, en ik ga maar naar mijn stekkie, scoor meteen mijn standaard souvlaki met salade, en spreek de verhuurder aan. Dat het goed gaat met Snor en dat we hoogstwaarschijnlijk terug kunnen. De rekening wordt alvast opgemaakt, en ik tip ze want oh wat zijn ze lief geweest.

Ik geniet van mijn maaltijd, vervloek dat kind met de knetterende quad, schrijf de blog, en zie ondertussen ook dat ik een mail van de AC heb dat het ECHT geregeld is en dat ze de F2F toch al hebben ontvangen. Mijn hart maakt een huppeltje. Zou ik morgen echt voor het allllllerlaatst naar de kliniek gaan ?

Zondag / rustdag

Weten dat er op zondag niets gaat gebeuren zorgde waarschijnlijk voor een goede nachtrust. Nauwelijks wakker geworden en rond achten ben ik opgestaan. Wel nog met pijnlijke schouders, want dat bed is nog altijd gewoon ruk, maar toch …. het hoofd was lichter dan het afgelopen week is geweest en das winst !


Ik begon meteen met Snor checken en die is deze dag ook aardig begonnen. 4 gortdroge minicrackers die smaken naar een hap stof heeft ie weggedipt in een bakkie thee en dat is binnen gebleven. Top ! Het scheelt ook dat hij prettig Engels gezelschap heeft. Maakt zo'n verblijf toch net ff gezelliger.


En inderdaad, want bij aankomst zaten beiden heren in hun ziekenhuis-reclame-outfit een echt team te zijn zoals de clubshirt bij voetbal. Misschien zat er nog wel een wedstrijdje op de gang in. De een met een looprek, en de ander met een stang waar je je infuus ophangt. De Engelsman Chris heeft een heerlijk gevoel voor humor en kan lekker kletsen.


Omdat het zondag is, is er weinig actie in het ziekenhuis. Alsof we nog niet genoeg gezeten hebben. Wel de gebruikelijke checks, het verwisselen van de zakken vocht, het brengen van de pillen van de dag, een opfrisbeurt in de kleine badkamer, en ook voor billen vegen kun je me roepen tegenwoordig. Yoejoe.

Toch is het een feit dat Snor wil eten, maar niets krijgt waar hij van houd (denk aan de crackers zonder beleg, kleffe plakaardappelen, een puddinkje, bouillon met vermicellibolletjes). Daarvan raakt hij best geirriteerd, cranky, en ik denk dat hij zou stampvoeten als hij zou kunnen. Helemaal te begrijpen natuurlijk, maar wat doe je eraan. Shoppen in de buurtsuper mag in principe niet, want dan is de kliniek het overzicht kwijt als het toch weer verkeerd gaat. Ook dit is even zoals het is, maar het is wel vervelend als je aan wil sterken omdat hij zich gedurende de dag best wel beter voelt, maar niet eens gewoon een boterham kunt eten met jam (om maar wat te noemen) om te kijken of dat lukt. Het voelt als een verloren dag, en we zitten al op dag 8. Mag het een keer klaar zijn alsjeblaft.


We hebben het geprobeerd gezellig te houden, maar dat lukt niet altijd. Blij momentje was wel toen we bezig waren met het puddinkje weg te werken, dat Paula, de vrouw van Chris, aan kwam draven met een feestelijk kartonnen bordje dat ze hadden meegenomen uit Engeland omdat ze jarig was tijdens deze vakantie. Werd het puddinkje toch even smakelijker van !

Omdat ik het zelf eens even helemaal anders zou doen, en ik mijn beloftes nakom, heb ik het pand ontvlucht, ben richting de zee gelopen, en daarna richting het Venetiaanse fort. Weer die wandeling in de hete zon en weinig schaduw. Gelukkig was er bij zee een verfrissende wind, en zat er in mijn tas bijna een liter water. Het zou wel goed komen.

Zo buiten lopen voelt echt wel even fijn. Langs de zee, de boulevard met wat “kunst”, lekker de toerist uithangen, al is het dan alleen. Het fort lag aan de grote haven met de grote ferries en kleinere vaartuigen. Via een lange vlonder kwam je bij de entree en liep je direct na betaling door de gangen waar eea terug te lezen was over de geschiedenis, er waren wat kruiken,

en oude foto's, kanonnen en kogels, en afgezette doorgangen. Ik heb gedaan wat ik meestal doe op dit soort plekken. Plaatjes kijken, sfeer proeven. En het voelde goed, het zag er goed gerestaureerd uit ook, en sfeervol was het ook, al is de geschiedenis natuurlijk minder prachtig.

Na de catacomben ging ik de trap op en kwam op het “dakterras” met doorkijkjes waar je dan gaat staan met je verwaaide hoofd (en daar ZO okee mee zijn)

, een geweldig uitzicht op de haven van Heraklion, de eindeloze pier, en de blauwe zee. Een fijne plek om even rond te hobbelen, foto's te maken met je zelfontspanner,

en een telefoontje aan te nemen van de AC die wilde weten hoe het nu met Snor was. Ik vertelde dat het op zich aardig ging. Dat hij van de heupoperatie goed hersteld, maar dat hij nog flink aan moet sterken na zijn spuug en poepsessie. EN dat dat moeilijk is met het voedsel wat hij krijgt. Dat begrijpen ze en morgen bellen ze me weer, want DAN zal er weer contact met de arts zijn. Wellicht dat de arts dan ook een uitslag heeft van de onderzoeken die zaterdag zijn gedaan.

En door, want ik ben net de toerist dus wegwezen met dit belletje. Ik rond mijn rondje in het fort af, en besluit nog ff ergens een happie te eten. Ik duik een terras op met uitzicht op de haven en bestel een tonijnsalade en een smoothie en laat het me smaken. Er is ondertussen 2.5 uur voorbij en ik ga toch maar eens terug, want het leven is niet alleen maar lekker buiten hobbelen.

Terug op zaal zijn Chris en Paula aan het reorganiseren. Rugzakken vol opladers en zooi, boodschappentassen met chips en koekjes. Alsof ze hier voor eeuwig gaan blijven, en daar twijfelen ze idd nog even over :-P. Snor zn eet-moppermodus neemt wat nare vormen aan en als er weer voedsel wordt gebracht valt ie aan op de droge rijst waar de citroen over wordt uitgeknepen. De aardappelen laat ie liggen, want die zijn ieuw, maar de rijst gaat tot de laatste korrel op. De rode pudding bewaart ie nog even. Nu issie blij dat ie wat opheeft, al moest ie er bij fantaseren dat het ook die lekkere maaltijd van mij had kunnen zijn.

Na de maaltijd ben ik weer afgetaaid richting de basis. Hop de taxi in en via google translate aangeven dat je een bonnetje wilt. Dat werd geregeld. Handgeschreven en voor niemand te begrijpen, en 5 euro duurder dan alle andere taxi-chauffeurs rekenen. Om dat nou te gaan betwisten via google-translate ….. ik zie wel wat ik terug krijg van de verzekering hoor. Doeidoei.


Ik pinde nog maar eens een buidel geld voor als ik mijn appartement bij vertrek ooit een keer moet gaan betalen, en ben terug gelopen. De ergste hitte is wel weg en dat loopt een stuk prettiger. Ik denk vast na over mijn avondmaal en heb er al zin in. Maar ik ben even vergeten dat het zondag is en de pizzeria dus dicht is. Mooi man. Moet ik de berg weer op, want daar is Manola met broodjes, salades, een winkeltje en drankjes. Ik heb geen stappenteller, maar ik vermoed dat ik er behooooorlijk wat gezet heb vandaag.


Met een tas vol water en voedsel sjokte ik weer terug, heb de tas uitgepakt, en ben lekker weer gaan bloggen met een broodje en een flesje cola aan mijn zijde. Eerst met de deuren open, want het is wat warm in mijn hok, maar al snel kwam de bovenbuurjongen weer met zijn knetterende quat voor mijn deur rondjes knallen. Gas open gas dicht gas open gas dicht. Er zitten ook wat mensen buiten te keuvelen op zijn Grieks (lees luidruchtig).Niet echt rustgevend, en dus knal ik mijn deuren dicht en probeer niet te gaan gillen, maar me lekker even te focussen op de blog. En ja hoor ..... dat lukt !


Daarna okselfrissen en een wasje ondergoed en hemdjes regelen. Het knapt vast enigszins op met shampo. En zo niet dan niet. Morgen gaat de werkweek in het ziekenhuis weer beginnen. Eens kijken of Snor wat beter voedsel gaat krijgen om aan te sterken (anders voorzie ik dikke discussies), EN of het ook echt binnenblijft. De gegeten rijst lijkt iig goed te zijn ontvangen, maar verder ….. denk ik gewoon nog maar nergens aan …..

Ken je dat verhaal van dat vliegtuig dat naar Nederland terugvloog

Precies ..... om bij het begin te beginnen :


Gisteravond is er nog veelvuldig contact geweest met de AC en kregen we rond 22u het fijne bericht dat we zo goed als zeker met de vlucht van 11u45 meekonden. Alles zou geregeld worden en de bevestigingsmail van alles wat geregeld zou zijn, zou ik later in de avond nog toegezonden krijgen. Top !! Ik heb eerst Melis blij gemaakt, en ben daarna als de sodemieter de koffers reisklaar gaan maken. Het zou nog wel even pieken worden in de ochtend, want de kamerkosten moesten nog voldaan en de bon is hiervoor natuurlijk nog niet opgesteld. Omdat ik eerst bezig ben geweest met alle stinkkleren weer terug de koffer in te proppen, vond ik het niet sjiek om rond 23u nog aan te kloppen bij de verhuurder om eea te regelen. Dat stond dus voor vanmorgen op mijn agenda. Tevreden en blij ben ik mijn plankbed ingekropen.


Rond 5u in de ochtend werd ik wakker voor een toiletronde, en heb ik direct maar even mijn mail gecheckt om te kijken of de bevestiging binnen was en het allemaal niet een boze droom was. De bevestiging WAS binnen dus ik maak er een schermafdruk van en stuur hem naar Snor, omdat alle info ook voor hem interessant was. Dat was het moment dat ik zag dat hij MIJ had geappt, een half uurtje ervoor. Dat hij alles ondergespuugd had, en ook flink aan de diarree was en alles had vervuild. Ik begon te bibberen, dacht alleen maar NEE NEE NEE NEE ….. maar de kwade droom was waar.


Ik ben meteen weer gaan bellen …. met de AC, die in deze graag advies van de arts wilde hebben. Daarna heb ik direct gebeld met CIC (Creta Interclinic), maar zei gaven aan dat ik bij de dames van de gestrandde toeristen moest zijn, en of ik om 7u even terug wilde bellen. JoeJoe …. gelukkig heb ik geen haast joh. Natuurlijk zag ik de bui al wel hangen, maar toch he …. ergens hoop je dat dit niet gebeuren gaat. We zijn tenslotte ZO dichtbij de thuisreis nu.

Helaas. Om 7u sprak ik een arts, die bij Snor zou gaan kijken en overleggen zou met zijn chirurg. Binnen het half uur kreeg ik van Snor een appje dat hij nergens heen wilde nu. Hij was slap, leeg, beroerd, en niet in staat om te reizen. Helemaal logisch, helemaal te begrijpen, maar potverdorie zeg. Je gaat toch een beetje bedenken dat je nu alles wel gehad hebt. En dus maar de AC bellen en vertellen dat ze hartelijk bedankt worden voor alle ondernomen acties, maar dat het hele circus geannuleerd kan gaan worden. We blijven hier !


Ik heb Snor laten weten dat ik in het geval van geen vertrek nog even ga proberen wat slaap in te halen. Ik heb wat poppetjes op het thuisfrond ingelicht, en heb mijn mobiel in de hoek gesmeten. Mn hoofd heb ik onder het laken gestoken en stiekem enorm gevloekt ….. en viel in slaap. Een uurtje later werd ik wakker. Zoemende bliepjes van mijn mobiel met steunbetuigingen. Ze zijn fijn, die hartverwarmende troostende woorden van het thuisfront.


Sloom begon ik mijn dag. Lusteloos, beetje zwaarmoedig. Het is natuurlijk wat het is, en zo reizen wil niemand. Je moet er niet aan denken dat je in het vliegtuig zit en daar aan twee kanten “losgaat”. Dat is oprecht vervelend en smerig bovendien voor iedereen ! Ik heb besloten niet meer aan de thuisreis te denken ….. als dat lukt. Beter worden, aansterken, en fit2fly zijn is eerste prioriteit. Wanneer dat is ….. ik houd het voorlopig maar op maandag of zo …. dit is niet zomaar voorbij.


Ik sjok de berg weer op, scoor mijn verse jus en brood, hop in de taxi en laat mijn snuit zien. Snor zit wat slapjes rechtop. Hij meld dat zijn bloed is afgenomen om te controleren, en ook dat hij moet proberen in een potje te poepen met een doorsnee van een centimeter of 5. Zelfs zonder diarree lijkt me dat een ware uitdaging, en ik ga er maar even niet over nadenken. Ze lossen het maar op, en dat deden ze gelukkig ook !

Snor heeft regelmatig wegtrekkertjes en snurkt er lustig op los. Ik probeer ook wat te slapen in de stoel, maar daar komt niets van. Ik neem wat zuinige hapjes van mijn baguette, maar smaken doet het niet. Ik ben gewoon moe ….

Veel gebeurt er vandaag niet. We hangen, spelen met de mobiel, kletsen wat over wat voor onderdelen op een andere plek moeten liggen, en ik haal wat ontsmettende doekjes over smerige onderdelen (handvaten, de bedrand, deurknoppen, de koelkastdeur). Ik geef Snor zijn deo, voor een wat frisser gevoel, en zie ineens dat zijn flesje doesjgel niet dicht was. Heel de tas vol met plakzooi. Had ik weer lekker wat te doen. Alles eruit, lapjes erover, en uiteindelijk de hele tas in de wastafel gewassen en uitgeknepen. Dat gaf natuurlijk flink wat schuim en toen ik eenmaal een beetje tevreden was met het resultaat hing ik de toilettas op de infuushaak op het balkon.

Met deze temperatuur issie vast ZO droog. Ik liep terug naar het badkkamertje, en zag dat op een putje een lekkere schuimberg ontstaan was. Doorstroming is niet alles dus, maar het rook wel helemaal fris !

De chirurg kwam nog even buurten en we praatten hem even bij waarom we nog niet vertrokken waren. Daarna was er een dingetje over het halen van medicatie bij de apotheek in Griekenland wat voor frustratie en irritatie tussen Snor en mij zorgde. Hoog tijd voor mij om even het pand te verlaten en adem te halen.


Het is een combinatie van dingen regelen, tegenvallende resultaten, wijzigingen van plannen, het maken van weer nieuwe plannen, en het opnieuw wijzigen van plannen, wispelturigheid, slaapgebrek en vermoeidheid. Ik moet het zelf echt even anders gaan doen.

Het bergje ging ik af, richting de zee, en koos een mooie toko en een zitplek met uitzicht op zee. De Griekse salade en een biertje werden snel gebracht en zo heb ik een flinke tijd voor me uitzitten staren. Beetje huilen, beetje boos, beetje mijn plan trekkend hoe ik het anders kan doen. En nu wil ik dus loslaten wanneer we vertrekken, en elke dag even de deur uit richting de kust om mijn hoofd leeg te waaien.

Die gedachte helpt, en ik blijf nog even lekker staren over het water, duik nog even een kledingwinkel in, want mijn kleren meuren XL, en een schoon niemendalletje voor weinig kan ik wel gebruiken. Ik vind wat leuks voor weinig in een jongemeiden winkel (leeftijd is maar een getal toch) reken af, en een paar uur later kwam ik terug bij Snor, en hij blijkt een 3e nieuwe buurman te hebben.

Een Engelsman die een aantal keer flauw gevallen is, maar de reden hiervoor is nog niet duidelijk. Ze vertellen al vanaf 12u30 te wachten op iemand om mee te praten. Ik hoor niets geks en vertel ook mijn verhaal. Ik geloof dat ik ze wel wat bang heb gemaakt. Toch is het fijn dat we ons leed even kunnen delen. Ze zeggen dat ze zelf hopen morgen gewoon terug te vliegen, zoals gepland is. Ik gok dat dat um niet word, want ik hoor eenzelfde soort verhaal als bij ons, over een medisch rapport wat nog niet naar hun verzekering is gezonden. Ik adviseer ze om een beetje te pushen, omdat dat nog wel eens kan helpen. Het blijkt te kloppen. Ik ben bijna een local joh :-)

Begin van de avond word Snor zijn eten gebracht. Stinkende aardappeltjes, een bouillonnetje, twee citroentjes en een rode drilpudding. De pudding wil hij wel proberen, want die is lekker fris. Helaas beland die pudding na 7 happen alweer in een spuugbakje, en tel ik in gedachte nog maar een extra dag op bij ons vertrek (ik zit nu op minimaal maandag ….. en dat levert mijn hoofd weer een dagje extra “rust” en dat voelt eigenlijk prima !)

Rond 19u ben ik wel weer klaar, en vertrek richting mijn thuisbasis. Ik gooi er een blogje uit, eet een stukkie fruit, en spring onder de doesj met een old school stukkie olijfzeep die hier voorhanden is. Handig. Ik duik op tijd mijn mand in. Ik heb slaap in te halen en morgen …... is morgen.


Tot tien tellen

De gebroken nachten op mijn plankbed gaan me ondertussen best opbreken. Zal ook niet alleen het plankbed zijn natuurlijk. De hele toestand is wel een beetje klaar nu. Het ritueel van opstaan is hetzelfde, de snelheid is er alleen wel uit. Doesjen met het laatste klussie zeep uit mijn fles. Kleertjes aan, en russssstigjes aan de berg op. Het is in deze vroegte al tegen de 30 graden. Haasten is dus niet aan te raden. Bovenaan de berg pin ik fiks bedrag zodat ik straks in ieder geval genoeg heb om 7 dagen verblijf te kunnen betalen, 1 dag extra verblijf gerekend bovenop vandaag. Ik scoor 2 verse jus en een broodje, hop in de taxi en ga naar Snor.

Die meldt me dat er zo'n twee uur voor mijn komst al bloed afgenomen is. Mooi, dan kan die uitslag ook lekker snel komen zou je denken. Dat duurde nog wel even, maar toch, het kwam rond 13 u alsnog. Het bloed was goedgekeurd, en dat betekende dat de weg vrij was om te vertrekken.


De gestrandde toeristen dame kwam Snor weer checken, Snor heeft nog wat wandeltjes gemaakt en is weer even door Cootjuhs wasstraat gehaald (zeer onhandig in een klein hok met een looprek, een toilet en 2 personen en geen raampje dat open kan om de warmte te laten verdwijnen) en ook de chirurg kwam nog even buurten om Snor zijn verband te verschonen. Of ik even wilde kijken. Nououou, eigenlijk niet, maar Snor wilde natuurlijk wel even wat zien, dus heb ik een plaatje geschoten van de wond. Een jaap van een centimeter of 10, vastgezet met een rits aan krammetjes. Maar wel schoon, niet opgezet ontstoken of rood, maar voor mij niet leuk genoeg om eens even lekker op in te zoomen zeg maar. De chirurg was overigens weer zeer tevreden.


Ondertussen hadden we begrepen dat het medisch dossier naar de verzekering / AC (Alarmcentrale) gezonden was en dat zij zich zouden gaan buigen over het hoe en wat van de terugreis. We stonden dus alweer op de wachtstand, en ik kan je zeggen, die word er niet gezelliger op. Het is wel een beetje klaar met al dat zitten en wachten en het enorme gebrek aan ruimte hier. Klimmend over de bedden om iets te pakken, de verrijdbare infuuspalen die elkaar in de weg zitten (er staan er overigens ook 2 op het balkon) en je door deze dingen ook de koelkast niet kunt openen

, en als Snor wil lopen met zn looprek, moet de stoel over het bed getild, en weer terug. Al die dingen werken op je frustratie. Teveel spullen op te weinig vierkante meter.


Toen Louiza (de gestrandde toeristen medewerker) langskwam en vroeg naar de tussenstand, meldde ik dat wij aan het wachten waren op het AC. Maar zij meldde dat de kliniek wachtte op de vertrekdag omdat ze wilden weten wanneer ze Snor zijn bed weer konden bezetten met een nieuwe patient.


Ik heb een aantal belletjes naar het AC gepleegd om uit te leggen dat een oplossing wel enorm gewenst is. Snor op straat zetten was geen optie, maar blijkbaar kon het AC pas een vlucht plannen, als het dossier gelezen was, en dat dossier hadden ze blijkbaar nog niet gekregen van de kliniek. Toen werd duidelijjk dat het dossier pas vrijgegeven was als de vlucht gepland zou gaan worden. Ja …. DAN kun je lang wachten he !?! Zit je een uur of 2 te wachten voor NUL. Zo frustrerend.

Louiza heeft wat contact gelegd met de AC, een mail gezonden, en mij op het hart gedrukt druk te zetten en ze over een half uurtje weer te bellen. Dat heb ik gedaan. De boosheid was niet moeilijk op te roepen, en ik werd 2x in de wacht gezet, en 2x met een kluitje in het riet gezonden dat ze zouden bellen als de casemanager even een gaatje had. Leve het personeelstekort. Het stoom kwam ondertussen flink uit mijn oren. Administratief gezeik. Hoe ingewikkeld kan het allemaal zijn jongens.

Ik ben even de straat op gegaan om koffie voor de baas te halen, en een lekker fris troosttoetje voor mezelf. Eenmaal terug kwam Louiza ons weer tegemoet. Hoe de tussenstand ondertussen was. Ik meldde dat ik echt echt ECHT mijn best had gedaan, maar dat ze me nog niet teruggebeld hadden en dat ik over een 10 minuten WEER zou gaan zaniken. Toen meldde ze dat er in zoverre duidelijkheid was van de AC dat Snor vannacht nog in de kliniek kon overnachten, en dat de AC voorzichtig had laten weten dat ze bezig waren met de repatriering, maar dat ze nog geen datum hadden. Het dossier moest echt nog goed doorgelezen, dus we zijn weer wat meer in het vizier. Heeft mijn belletje TOCH geholpen. Ik was er blij mee, want ik ben een beetje leeg van al die administratieve leuractiviteiten die nergens toe leiden.


Ik heb na dit bericht mijn boeltje gepakt, en ben terug naar mijn stek gegaan. Snor adviseerde lekker aan zee te gaan zitten, en te dineren. Goed idee, als je je vrolijk en fris voelt. Ik zat vol opgekropt verdriet en boosheid, dus ik ben gewoon naar huis gegaan. Bloggie tikken in de rust van de krekels en de knetterende scootergeluiden van het kind van hierboven.


Tijdens het tikken van de blog werd ik toch weer gebeld door de AC, om nog wat vragen te stellen over de mobiliteit van Snor. Voor mij een bevestiging dat we echt wel weer in de picture zijn. Er werd me gemeld dat het dossier nog altijd in handen in van een arts en dat hij de medische kant bekijkt, evenals het reisplan. Ze hoopte enorm dat hij vanavond tijd zou hebben het door te nemen. Nou, dat hoop ik ook voor hem/haar, want deze dame is op ramkoers

Hop Hop Sta eens op !

Een spannende dag vandaag, want met een beetje geluk zou Snor vandaag zijn bed kunnen verlaten.

Een snelle opfrisdoesj en de berg op naar de taxi. Het was nu alweer goed warm, dus die doesj was snel teniet gedaan. Kheb even een broodje en jus gescoord bij een koffiebar tegenover het ziekenhuis, en sprong in de taxi voor een paar minuten ritje naar Snor's stekkie.


Het eerste bezoek was van een dame van de instantie die gestrandde reizigers in de gaten houd. Hoe het gaat, heb je klachten of vragen, dat werk. Heel keurig ! We hebben nu trouwens pas in de gaten dat die wel 3x per dag komen !! Hier in de kliniek tenminste, in het UH hebben we nooit iemand gezien, behalve de man van de ambassade die meldde dat de operatie hier in Griekenland zou plaatsvinden. Bekend bij de instanties waren we dus wel degelijk.



Na dit bezoek kwam de chirurg om het hoekje spieken. Hoe het was, en hoe hij zich voelde. Snor was pijnvrij de nacht doorgekomen, zonder extra medicatie behalve de antibiotica. Hij was er wel klaar voor om zijn zwembad uit te komen en te zitten. Knetterspannend natuurlijk !


De arts schepte vertrouwen, gaf advies en leende de helpende hand. En zitten voelde al als een grote verlichting. ZO fijn om niet meer aan je matras vastgeplakt te zitten en wat met de benen te kunnen bungelen.


Het feest wat nog niet klaar. Hij moest ook staan, op beide benen, en kijken of ie stapjes kon zetten. Arm in arm met de chirurg stond ie op. Angstig of het zou lukken, onzeker, gespannen, maar het lukte. Natuurlijk lukte het …. En daar waren de tranen weer. Van geluk, van opluchting, de heup is gefixt, en Snor doet het weer !!! Geweldig blij zijn we, en bijna euforisch van geluk.

Snor heeft de hele dag op een stoel gezeten waarbij het zitvlak hoger was gemaakt met een deken en een zitkussen, zodat hij niet te diep zit. Ook mag hij de twist niet doen, en moet hij zijn benen recht vooruit zetten en geen bochtjes maken. Hij loopt met een looprek, en moet zijn slechte been als eerst vooruit zetten. De focus moet er goed op met deze nieuwe manier van lopen, anders is het niet goed voor zijn heup. Niet TE euforisch zijn dus.


Het was tijd de plak van het lijf te wassen, en dus sjokte Snor naar de badkamer en heb ik hem gewassen aan de wastafel. Het water werd hier wel warm, en het was nog maar weer een bevestiging dat het fijn was uit bed te kunnen, al was het alleen maar om even normaal te kunnen wassen. In zijn slip ging ie weer terug naar de stoel. Kwam er een verpleger langs die zei dat hij wel ff een short aan moest trekken. Hij liep weg, en kwam terug met een katoenen short, en een t-shirt met logo van het ziekenhuis. Plus nog een extra short, voor morgen. LIEF ! We hadden nog even pret ook want er werd in het Engels gemeld : You have to put in a short ..... Put in werd Poetin en zo had Snor ineens een short van Poetin ....

Daarbij HAD Snor gisteren al een pen van de anesthesiste gekregen, en eerder vandaag een plastic goodybag gekregen met badslippers, tandenborstel met tandpasta, een elastiekje voor in zijn haar :-), een tandenstoker, oorstokjes en wattenschijfjes, een kammetje, lekkere shampoo en een stukkie zeep, plus een eenmalige te gebruiken sponsje met zeep. Had ik al gezegd dat we ons zo vertroeteld voelen ? Je zou bijna willen blijven ..... BIJNA !!!

Dame 2 van de gestrandde reizigers instantie wam buurten, met weer dezelfde vraag hoe het ging. Zij had zelfs een klein presentje meegenomen in de vorm van een stukje zeep en een Grieks oog als koelkastmagneet, gezellig ingepakt. Ik wil nog maar eens benadrukken dat je hier zo ontzettend warm en vriendelijk benaderd word !! Niet te evenaren.

Snor heeft flink zijn best gedaan met het lopen, en is niet meer terug zijn bed in gegaan. Lekker een beetje slenteren door de knettersmalle gangetjes. Intens is het wel, dus halverwege de middag had ie wat spierpijn. Ook van al dat liggen van afgelopen dagen is zijn rug natuurlijk ook wat naar de klote. Maar het ging prima ! Helemaal prima.

De rest van de dag hebben we zitten wachten op groen licht van de arts ….. Kben nog wel even de deur uit geweest, langs de kleurige kunst aan de muur, om een bakkie koffie voor de baas te halen, en ook nog een rondje in de buurtsuper gemaakt om wat fruit te scoren. Allemaal op een paar minuten wandelen. Wat een wereldplek hier. Verder was het zitten en wachten. Snor op zijn stoel, en ik lekker languit op het zweetbed, wat wel veel zachter is dan die ellendige plank op mijn appartement. Kheb zelfs nog even een lekker wegtrekkertje gehad.

De nieuwe buurman op de kamer was ook geholpen aan zijn heup maar sprak nauwelijks Engels. Beetje onhandig, maar toen hij ook zijn bed uitmocht eind van de middag, sprongen bij Snor weer de tranen in zijn ogen, omdat hij in de ogen van zijn buurman zag wat hij zelf in de ochtend ervaren had. Wat een emotionele toestand is dit toch.


De arts heb ik overigens tot een uur of 6 niet gezien. Wel dame drie van de gestrandde toeristen, die we ook weer geruststelden dat het echt helemaal fijn was allemaal. Ik besloot daarna naar huis te gaan, want ik wilde toch mijn vriendelijke gastheer even inlichten dat het einde van mijn verblijf in zicht komt en dat moet ook betaald worden. En dus …. taxi in en weer wandelend het laatste stukkie terug naar de basis.

Ik schiet achter mijn laptop om de blog te fixen, want de vriendelijke gasthees is in geen velden of wegen te bekennen. Onhandig natuurlijk, aar ik hoop dat ik hem nog wel ga zien, anders weet ik even niet hoe dit af te handelen. Toen appte Snor, dat de arts was geweest en dat die meldde dat als de bloedwaardes morgen goed zijn, dat er dan groen licht komt. Direct daarna had de AC naar Snor gebeld om te melden dat als het groene licht er is, dat ze dan het vervoer van deur tot deur gaan regelen. Van deur tot deur !!! Alsof je de belangrijkste gast in de kliniek bent. Tjonge.


Oh oh oh oh oh …... mooier kan het toch niet jongens ! Ik maak even een vreugdedansje en besluit vanavond nog de koffers alvast te herschikken. Ik verwacht niet echt morgen al in het vliegtuig te zitten, maar goed ….. hoe mooi zou het zijn dat deze lijn van positieve ontwikkelingen zich gewoon lekker voortzet !!!

D-day

Een nieuwe dag en op tijd uit de veren. Ik begon weer met een trippeltje naar het UH (University Hospital) om er mijn ontbijt te scoren. Eerst even wapperen met mijn vers van de pers coronatest (en natuurlijk even lekker mijn tong uitgestoken achter mijn mondkap) en gejokt dat ik naar mijn man ging (dubbel stout). Ik hobbelde de catacomben in en wilde weer een drollenbrood halen. Beetje jammer dat die er niet waren, en dus kreeg ik een kleffe baguette met een armetierig stukkie beleg. De verse jus maakte het goed. Het broodje mikte ik in mijn tas, de jus nam ik in de hand, en daarna weer naar buiten, langs de waakBokito (tong nog maar eens uitsteken natuurlijk) en hop de taxi in naar de kliniek.


Snor stond vandaag wat in de moppermodus. De hele nacht had het licht aangestaan, omdat zijn buurman en zijn echtgenoot dat nodig vonden. Das best lastig tukken, met vol stadionlicht. In de nacht had de buurvrouw haar man ook even in de stoel gezet, en was ze zelf even gaan liggen. Ik hoorde het met verbazing aan. Het is wat dat stukje zorg betreft dus niet veel anders als het UH. Als naaste is het fijn als je meehelpt, al is het in deze kliniek echt veeeel minder ernstig, want hier komen ze gewoon helpen, vragen en kijken, ook als het niet nodig is.


Het plastic matras is natuurlijk ook nog steeds gruwelijk. Je krijgt er een zweterig lijf van en dus hebben we de deur naar het balkon maar even geopend. Mocht niet te ver van de buurvrouw, maar het windje friste door de kier de ruimte toch wat op.


Om nog wat frisser op de operatietafel te verschijnen heeft Snor nog maar even zijn baardje geschoren. Zonder spiegel is dat een ware uitdaging, en met een bot mes een dubbele uitdaging. Ach, het is al mijn schoonmaken, als het ergste maar weg is !


Snor had ondertussen al wat bezoekjes gehad van vriendelijk zorgpersoneel. Hoe het met hem ging. Dat er even een bloeddruk gemeten werd. En dat de operatie vandaag zou gaan gebeuren, vermoedelijk tussen 14 en 15 uur. Tranen schoten weer in de ogen van Snor. Hij was ZO toe aan “actie”. Het was zowiezo een emotionele dag voor hem. Iedereen is hier zo aardig, en daar moesten ze maar eens mee ophouden vond ie. Ook een filmpje van mijn collega's met een kaart vol gekkigheid aan teksten kwam binnen. Zo lief van hen, zo emotioneel voor ons.


De laatste uren voor de operatie gingen zo traag, maar rond 15 u werd ie dan toch opgepikt. Vanuit zijn plastic bed op een mini-brancard was wel weer erg pijnlijk. Gekerm, een van pijn vertrokken gezicht, nog een laatste kus, en daar ging ie, door de kruip door sluip door gangen naar de operatiezaal.

De verzorger bleef even bij me, en vond dat ik maar even goed moest gaan eten. Lekker de straat uitlopen dan kwam ik bij de zee. Daar zat een shoppingmall en eettentjes. Hij wees de route nog even vanaf het balkon. Had ik al gezegd dat iedereen zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam is ?! Ik vertrok en kon 3 tot 4 uur wegblijven. Okido. Had mezelf een halve liter bier en een Griekse salade beloofd, want daar had ik veel zin in.

En dus … bergje af, voorzichtig lopen want de slippertjes op deze tegels zijn echt glibberig glad.

Door de drukke straten en al het verkeer, kwam ik idd bij de kust uit. Even Google Maps erbij en ik zag dat het Venetiaanse fort ook vlakbij was. Daar liep ik heen. Haren heerlijk in de wind en lekker de ziekenhuissfeer uit mijn kop laten waaien.… toch een beetje vakantie.

De stad is nog altijd niet mijn ding. Het was gewoon druk, rommelig, herrie en de opgravingen, oude en nieuwe gebouwen spreken me gewoon niet aan. Maar ik had een missie en dus pakte ik een terras, plofte neer, en bestelde de salade en het bier. Zooooo fijn en ik liet het me keihard smaken. Kreeg ik zowaar nog een ijsje van het huis als toetjes, en twee schijfjes watermeloen.

Daarna door, richting het fort, gelegen bij een haventje waar vrolijke Griekse bootjes dobberen, maar ook cruiseschepen liggen.

Klopt niet in mijn hoofd. Haventjes moeten knus, klein en kneuterig zijn, zonder cruiseschepen van 15 verdiepingen.

Deze toerist maakte er toch maar een plaatje van en daarna zag ik een winkelstraat. Ook handig, want onze koffers zitten vol veul stinkende kleding, en het ondergoed is ook wel een beetje oppig aan het raken. De winkelstraat in, en bij de H&M heb ik ondergoed kunnen scoren. Daarna in een toeristenshop nog wat frisse shirtjes voor Snor, en ook scheermesjes heb ik kunnen vinden. Hoognodig, want Snor's huidige messie had er weinig zin meer in.

De winkelstraat had wel in Snor zijn smaak gevallen. Hier was pas echt veel om te neuzen. Lelijke enge clowns waar Melis voor zou wegrennen,


toeristische winkeltjes, maar ook mooie oude gebouwen, een plein met een fontein, en gezellige terrasjes waar ook straatmuzikanten hun best deden. Ja, de moeite waard hoor!

Maar er waren ondertussen al 3 uur om, en terug lopen moest onderhand wel, want ik wilde Snor niet laten wachten, want al zijn ze allemaal nog zo lief … ik ben de echte bekende natuurlijk. Khad nog even een flessie water gescoord voor thuis, en dat hele pokkeeind weer terug gesjokt, met mijn zware tas en een volle blaas met bier.

Bij mijn aankomst zat Snor met zijn rugleuning wat omhoog in bed, en keek me fris aan. Geen dubbele tong, en niks aan de hand snuit. Ik was met stomheid geslagen en had een ander beeld voor ogen, maar goed …. er zaten natuurlijk nog lekker veel pijnstillers in, dus de pret zou nog wel komen.


De arts was nog niet geweest want die had nog een operatie, en dat kon nog wel even duren. We waren beiden blij dat deze stap gezet was, en Snor vertelde nog dat ze in de operatiekamer zo top georganiseerd waren. Moet natuurlijk ook wel, maar ook hier werd er weer veel aandacht aan hem besteed en veel contact gezocht. Dikke pluimen hoor ! Ik praatte Snor bij over mijn avonturen en op het moment dat ik dacht, ik ga naar huis, kwam de arts binnenwandelen !!!


Moe van zijn drukke volle dag, maar toch zonder haast kwam hij ons melden dat de operatie geslaagd was. Het was niet eenvoudig geweest vertelde hij, mede door de spierspanning in Snor's lijf. Al zijn de kop en de kom vervangen, de manier waarop het bedoeld was, zorgde ivm de spierspanning voor veel instabiliteit, en dus heeft ie het toch iets anders uitgevoerd, waardoor Snor meer steun zal hebben. Geen idee hoe dan precies, maar er was verzekerd dat ie er wel flink wat jaren pret van zal gaan hebben. En DAT telt !! snor heeft zijn dank nog even uitgesproken, voor de fijne communicatie en duidelijkheid, voor alle tijd die hij heeft gestoken in alles, en al die dingen.


Nu is het vervolg dat Snor morgen zijn bed uitgaat, en gaat zitten, staan, lopen. Doodeng, maar blijkbaar kan het. En met wat geluk …. gaan we deze week gewoon naar huis. Wanneer, dat is nog even spannend. Het zal te maken hebben met hoe goed Snor het gaat en kan doen, maar ik weet zeker dat deze held alles op alles zal zetten om een tien te halen.


Met opgetogen snuit heb ik afscheid genomen. Buiten was het licht al bijna uit, en de taxi heeft me voor de deur afgezet. Nog even een belletje met het thuisfront, en mn vrienden van de AC om ze te vertellen dat er weer een horde is genomen. Echt …. ik ruik de aardappeltjes met andijvie en een gehakbal al bijna hoor. :-)

Creta Interclinic

En weer een dramanacht. Toch wat verkrampt van de spanning, het gedoe, de warmte in mijn kamer en de houten plank. Bibberig en naar de klote opstaan helpt niet echt om goedgemutst de dag te beginnen. Ik nam mijn tijd, en ging in een slakkengang richting het ziekenhuis.


Snor had aardig geslapen, maar had wel een gillende buurman die op een gegeven moment toch maar van de afdeling is gehaald. Zijn vrouw was er blijkbaar ook, maar de man was niet stil te krijgen. Verder is Snor wel helemaal klaar met de herrie en het rumoer. Twee televisies die aanstaan (en werken op 1 afstandbediening ….. best knap he) helpt ook niet. Vol tegenzin begonnen we onze dag …. eerst maar weer griezelend op weg naar de “shoppingmall”. Bakkie koffie voor de baas, verse jus voor Cootjuh, twee bruine drollenbroodjes erbij, pakkie koekies voor de lekker en weer terug.


Snor mag maar 750 cc drinken, maar niemand weet waarom. Het wakend oog had door dat ik met een grote bak koffie kwam, en of ik wel goed wilde tellen. Yessirrrrrr ….. ik tel wel …. maar Snor is enigszins opstandig hierin, omdat hij niet weet waar het voor nodig is. Hij kijkt maar even en dealt zelf maar met Cruella.

Omdat de zorg zo lekker minimalistisch is, hebben we vandaag een wasdag ingelast. Met een plastic afwasteil gevuld met koud water, omdat de warme kraan er geen zin in had, hebben we de ergste plak verwijderd met gebruik van zo min mogelijk water. Uitdaging, maar wel nodig, want Snor had deze ochtend net nieuwe lakentjes gekregen sinds zondag, en die moeten niet nat worden. Verschonen is namelijk een pijnlijk aangelegenheid. Wassen met weinig water dus. Een hele klus waar je ook meteen weer bij gaat zweten. En dan moet de kleding ook nog aan.

Wat een feest. hij voelde zich in ieder geval een aantal minuten wat frisser. Alle beetjes helpen.


Daarna scheren met een make-up spiegeltje in de hand. Dat hoger, lager, beetje schuiner, nee niet zo, maar de andere kant op, werkt toch een beetje op de lachspieren. Daarna was het wel weer tijd voor nog een bak koffie (weer 200 cc) en daar ging Cootjuh weer de catacomben in.


We kregen nog een belletje van de AlarmCentrale (ik ga dit voortaan maar afkorten met AC) die meldde dat ze bezig waren met zoeken naar een ander ziekenhuis die sneller plek zou hebben voor de operatie. Dit omdat tijdens de gesprekken met ons huidige ziekenhuis aangegeven werd dat er nul zicht was op wanneer het zou kunnen. Het zou 3 dagen kunnen worden, maar ook best langer ,,,, een week, of twee. Het was namelijk nogal druk. Het AC was not amused, en ook wij schrokken ervan ! En dus … gingen ze in het geheim om zoek en was de vraag aan ons om ze op de hoogte te houden als er TOCH een datum genoemd zou worden. Dan konden ze een vergelijking maken en hun plan erop aanpassen. Leek ons prima. We gingen gewoon maar wachten op de komst van een arts, en dan eens kijken hoe het balletje zou gaan rollen.

Het middagmaal zo groot als een bak hondevoer en een droog broodje werd gebracht maar heeft ie laten staan. Het zag er ook bijzonder onsmakelijk uit, en dus werd er nog maar een broodje bij de winkel gehaald wat qua vorm veel weghad van een drol, maar toch bijzonder smakelijk was.


De minuten duren hier uren, ik heb getracht zittend wat te slapen, heb wat geappt, kittens gekeken op een verdieping lager, even met Melisz gebeld en gewacht en gewacht en gewacht.

Later in de middag ging de telefoon weer. Weer de AC … met nieuws. Er was een ziekenhuis, op 5km afstand van de huidige, die Snor morgen of overmorgen kon opereren. Snor kon accuut niet meer praten, tranen stonden in zijn ogen van geluk, mijn keel trok ook samen. DIE hadden we zo snel niet aan zien komen. Het bericht was dat er een ambulance zou komen om ons over te brengen naar de Interclinic. Dat betekende snel handelen, want het rolkoffertje stond in mijn appartement en er was genoeg wat vervoerd moest worden. En dus …. snel alvast wat zooi in de rugzak en handtas gemikt, en rennen met ruim 30 graden en volle zon op de bol naar de thuisstek. En oppassen natuurlijk dat je niet valt. Ben dus toch maar gaan snelwandelen …. beter, want NOG een brokkenpiloot moeten we niet creeeren.


Druipend van het zweet kwam ik aan, heb mijn tas leeggegooid, de trolley gepakt, wat ziekenhuiszooi erin gegooid, slok water drinken en als de sodemieter weer de berg op. Man man man. Eenmaal bij de ingang, stond er weer zo'n Bokito, maar nu een dame. Ik sniekte erlangs, hoorde haar in het Grieks naar me roepen, en ik speelde dommerik want ik ben toerist EN, belangrijker, ik heb haast ! Maar het ging wel heel hard, dus ik keek wat onnozel om en verontschuldigde me beleefd. Waar ik heen ging, was weer de vraag. Godsakkes, daar gingen we weer. Weer de vragenlijst, weer de vraag waar mijn covid-rabies test was. Ik legde netjes uit wat er loos was, wilde mijn vaccinatieapp weer laten zien, maar dat was de bedoeling niet, ze wilde een papiertje … die ik dus niet heb. Na mijn uitleg wilde ze precies weten naar welke kliniek ik dan zou gaan en hoe laat, en waarom en met wie. DAAAARna mocht ik met Gods gratie weer door. Ik heb haar verwenst.


Snelwandelend in de gangen belde Snor op …. waar ik bleef, want de ambulance was er al. Godsakkes. Ik KON niet sneller ….. De afdeling zat natuurlijk weer op slot en ik belde aan voor toegang. Duurde ook weer te lang naar mijn zin, maaaaar natuurlijk kwam het goed. De resterende troep is de trolley en de handtas in gegaan, en daarna was het een lange neus maken naar iedereen en met gierende banden wegsjesen uit dit circus. Nog nooit waren we ZO blij met een vertrek.

In de ambulance zweette ik nog lekker na, en prijsden we onszelf gelukkig. Ik droomde wat weg bij de gedachte op uitzicht op zee en een kamertje voor 1. Twerd een kort ritje en we belanden middenin de stad. we besloten dat de strippenkaart nu wel een beetje vol was. Dit moest de laatste worden. De entree bij de kliniek was al heaven. Een granieten vloer, airco die werkt, naambordjes die ook in het Engels te lezen zijn en, het aller aller aller allerbelangrijkst, ze PRATEN hier met je en leggen allllllleeeeeees uit !!!


Het begon al bij binnenkomst. Dat er weer x-rays gemaakt moesten worden omdat dat nou eenmaal procedure was. Dat er nog een covidtest afgenomen moest worden en dat ook dat procedure was. Dat Snor na de rontgen naar zijn kamer werd gebracht en er geen polonaise aan zijn lijf meer zou zijn. Das fijn, want al dat verplaatsen van ligplek en gehobbel is natuurlijk een bijzonder pijnlijke crime ! Ikzelf kreeg ook een test in mijn gok, en aangezien ik nog een covid-maagd ben, zag ik er door alle spookverhalen erg tegenop. Sloeg nergens op, want ik heb het niet eens gemerkt ! Blij met mezelf. De test was overigens negatief, dus ik kon Snor opzoeken op de 3e verdieping.

Eens kijken of de luxe van beneden doorgetrokken is naar boven. DAT was helaas niet het geval. Het uitzicht is een stuk minder gezellig, bloemerig en groen. Gewoon aangetast vinyl op de vloer, maar het bed werkte wel naar behoren, het nachtkastje knerpt piept en kraakt niet, het kussen is geen knollenveld, en het is een kamer voor 2. Ik keur het heeeeleeeemaal goed !!! We lachten nog steeds.


Op de kamer kwamen er in korte tijd verschillende poppetjes kennismaken. Zoals iemand die een covid-test afnam. Dat was bij aankomst al wel gedaan, maar de procedure was dat het ook VOOR de operatie zou moeten. Wacht ff he ….. die operatie …. die gaat dus ECHT morgen al gebeuren. We zijn nog steeds niet van de snelle verandering bekomen. Daarna kwam de anesthesist, een leuke dame die Irini heet, een praatje maken. Leuk mens, goed gesprek, duidelijke uitleg. En de chirurg sloot ook gezellig nog even aan. In zijn gewone kleren, gezellig, of ie op bezoek kwam.

Hij heeft uit de doeken gedaan wat zijn visie was op de rontgen, liet de foto nog eens zien, en vertelde wat volgens hem de opties waren en wat bij beide opties de uitkomst zou kunnen zijn. Het werd een verduidelijkend gesprek. Snor heeft het advies van de arts opgevolgd en er werd nog wat gegrapt dat het een bloedbad zou worden. Ouwe jongens krentenbrood. De mobiele telefoon werd er nog bijgehaald, om goed te laten zien wat hij zou gaan doen. Alle vragen werden beantwoord en er werd enorm geluisterd. ZO moet dat dus. Communiceren. Zo ontzettend fijn na al die dagen van nikserigheid.


De beste man kwam later kwam nog even terug om te fine-tunen en te vragen hoe het precies met de functionaliteit van Snor's spieren zit, want tja, Snor is door zijn herseninfarct niet een doorsnee patient. De chirurg schept in dit open contact meteen ons beider vertrouwen en de tranen in Snor zijn ogen komen met grote regelmaat terug.


Ook hij heeft volle bak in spanning gezeten en hij is aan de ene kant ZO blij dat er nu actie komt. Al vinden we het natraject nog wel spannend. De chirurg zegt dat er doorgaans na een dag al gestaan mag worden. Ik moet het nog even zien, maar ben vooral suuuuuperblij dat er nu wat gaat gebeuren.


Snor kreeg na het gesprek zijn avondmaal. Niet een kartonnen bakje met prut en brood, maar een groot dienblad met puree en kip, een puddingtoetje, een bakje sla, een broodje en fles water, en keurig metalen bestek met een servetje ernaast (en dus geen houtachtige slap bestek wat ook nog eens smerig in je mond voelt). Das andere koek als op de vorige stek. Niet dat Snor honger had, maar toch …. het voelt hier ZOveel beter.

Mooi ook dat Snor meteen het 750 cc maximum aan vocht tot je nemen heeft laten varen ... :-)


De arts zou nog komen vertellen hoe laat de operatie gepland zou worden. Hij heeft eerst nog wat vraagstukken op te lossen voor wat betreft deze operatie. Ik heb er niet op gewacht. Snor is in goede handen hier. Ik heb een taxi laten bellen en heb me naar huis laten rijden. Kostte net niks, dus verkassen doe ik niet meer. Zo geen zin in om 3 koffers te versjouwen. Ik heb nu toch goede hoop dat we deze week misschien nog wel thuis zijn. Ik regel wel een taxi, en declareer het bij de verzekering. Als het niks word, heb ik pech gehad. Ik ga voor rust op dit moment.


Snor en ik houden vanavond contact via de app over hoe laat de operatie gaat zijn. Het is hier nu 20u47 en het is nog angstvallig stil. Het voorzichtige plan zou morgenmiddag opereren zijn. Ik houd er rekening mee dat het ook een dag later zou kunnen, juist omdat Snor toch een geval apart is. Dat wist ik al langer natuurlijk :-)


Thuis vier ik feest met cola en chips. Ik fris me lekker op, schrijf mijn blogje en wacht het bericht met de tijd van opereren af. Daarna trek ik mijn plan hoe ik de dag in ga vullen. Eindelijk een positieve wending. We zijn blij blij grote blij !!!!