Deze nieuwe vakantiedag brengen we ook niet in de luie stoel door. Het zonnetje schijnt ons vrolijk tegemoet en we willen een rondje op de Lasithi hoogvlakte maken. We waren hier ook op onze huwelijksreis, maar toen waren we er met de brommer heengetuft en eenmaal aangekomen was het zo vroeg in het seizoen veel te koud en winderig naar onze zin om de hoogvlakte echt op te gaan.

Het weer is nu prima en dus wagen we een nieuwe poging. De route erheen is prachtig, al blijft de snelheid een irritante factor tijdens het autorijden. De loeiende sirene op de navigatie is ondertussen wel onderdrukt. Dat helpt …. een beetje. De route met gele brem en de bloeiende oleander in de bermen is mooi, de bochtige weg genieten, en de bergen met het uitzicht echt wel helemaal prachtig.

Al snel komen we bij de toegangsweg naar de hoogvlakte., op zo'n 850 meter hoogte We rijden langs een heuvelrug met een rij windmolens waar van de meesten maar weinig over is. We denken ze nog wel te herkennen van ons bezoek in de vorige eeuw. Nu staat er wel een restaurant met uitzicht naast, en ik dacht niet dat dat TOEN zo was, maar goed …. we moeten nog even de foto's terugkijken.

We rijden de heuvel over, en zien een vlakte die zo'n 5 bij 5 kilometer groot is. We rijden een rondje, door verschillende weinig noemenswaardige dorpjes, waar het verval soms ook flink toegeslagen is.

Van alle windmolens die er gestaan hebben, zijn er nauwelijks nog functionele te vinden, en eigenlijk zien we er zowiezo nauwelijks windmolens, behalve als miniatuur voor de toerist in het winkeltje aan het begin van de vlakte en wat andere losse flodders in de velden.

We rijden een rondje, en er zijn op sommige punten echt mooie plaatjes te schieten. Maar ondertussen wil ik de auto wel uit.

Toeren is leuk, maar even de auto uit is leuker. En dus parkeren we na het rondje over de vlakte de auto bijna bij het beginpunt, en kiezen een gezellig terras uit, met uitzicht over de vlakte en de bergen, en wat schaapjes in het veld. We zitten in een verkoelende bries en genieten van ons bekende recept. De tzaziki is wat romiger dan we bekend zijn, en de bier is ook nu weer geen Mythos.

Toch laten we het ons smaken, en is het met de rustige Griekse achtergrondmuziek een fijn moment op een prima stek.

Na de rustpauze rijden we een klein stukkie verder richting de molens. Ik drentel er wat omheen, kijk aan de andere kant van de heuvel nog even het dal in, beklim de heuvel van los grind en gladde stenen op mijn slippertjes om de molens van dichtbij te bekijken en schiet wat kiekjes. Daarna is het wel klaar en gaan we de berg af, terug naar Avdou.

De rest van de middag besteden we op de thuisbasis in de chillmodus. Ik duik in mijn dwarsliggerboek en Snor doet zijn eigen ding. Het plan om verderop de berg wat te gaan eten laten we varen. Ik heb echt geen zin meer om nog te rijden vandaag, en dus bestellen we op de thuisbasis een meer dan prima avondmaal, en zo zitten we in stilte, met natuurlijk wel die luidruchtige krekels op de achtergrond, te genieten op ons eigen terras, met de mooiste fles rose die we konden vinden op tafel. Het oog wil ook wat. De rose is overigens net zo feestelijk als de fles. De wijn in het glas ziet er wel wat scheef uit, of ligt dat aan mijn ogen vol rose ?!

En zo is er zomaar weer een vakantiedag afgesnoept van ons minireisje.