Voor het eerst hebben we de wekker gezet om de dag rustigjes maar wel volop te kunnen benutten. Dus opfrissen, ontbijten opt terras en het wordt een stralende dag want er is letterlijk geen wolkje aan de lucht. We pakken de tas en rijden het mooie eiland over, naar Elounda.

De navigatie leidt ons via de old road richting de kustplaats. Dat houd in dat het op sommige plekken weer avontuurlijk rijden is omdat er maar plek is voor 1 auto en ik dus enorm hoop niemand tegen te komen. Keerzijde is wel dat je door kneuterige kleine dorpjes komt en je beseft dat je echt in Griekenland bent en niet alleen maar met toeristengekte te maken hebt. We rijden door olijfboomvelden, ruiken wiet maar zien dat niet (echt hoor, we weten zeker dat de olijfboomboeren er een extra inkomstenbron naast hebben ), en uiteindelijk komen we bij Elounda aan.

Een kustplaatsje met weer veel bootjes in de baai, terrassen en winkeltjes er omheen, en toch al aardig wat bedrijvigheid. We kiezen de eerste de beste bootaanbieder om op Spinalonga te komen, kopen tickets

en klimmen op de niet al te grote boot. Het wordt maar een korte vaartocht van zo'n 20 minuten met de wind in de lokken en nauwelijks noemenswaardige golven (vind ik fijn !).

Aangekomen op het kleine eiland, zien we eerst een kudde toeristen. Best gek dat een lepraeiland zoveel toeristen weet te trekken. De vesting, die we achter de toeristen zien, ziet er noemenswaardig uit en dat zal de bezichtiging waard zijn. Dat is ook waarvoor wij zelf komen eigenlijk. We kopen een entreeticket en klimmen de trappen op, lopen door een toegangstunnel en staan in de vesting.

Er wordt flink gerestaureerd, en er zijn ook flink wat rondleidingen bezig waarbij van alles wordt uitgelegd en toegelicht. Wij kijken enkel plaatjes, schieten foto's van al wat we tof vinden, en zijn daar blij genoeg mee.

Thuis heb ik wel in de boekjes gelezen dat de mensen met lepra naar Spinalonga verbannen werden om zo geisoleerd te leven van de buitenwereld. Dit ivm angst voor besmettelijkhied. In 1950 kwamen de medijnen ter beschikking en mochten ze weer terug naar de maatschappij, en de kolonie bleef bestaan tot 1957.

En nu lopen wij er. Plaatjes te maken van in onze ogen sfeervolle plekjes, al was dat in de vorige eeuw natuurlijk anders. Spannende trappetjes met kinderhoofdjes waar je met slippers gemakkelijk kunt uitglijden.

Mooie uitzichten over de blauwe zee. Doorkijkjes van ruimtes die woningen zijn geweest, smalle steegjes vol toeristen, en hard werkende mensen die de boel in ere herstellen.

Kheb nog even met gevaar voor eigen leven de kinderhoofdjestrap beklommen. Dat was stijl, warm, en glibberig. Toen het pad overging in losse stenen, heb ik rechtsomkeert gemaakt. Ik vond het te link en te heet om verder te gaan met mijn slippertjes. Voorzichtig afdalen dus en kijken of ik Snor kon vinden.

Die stond een stukkie verderop bij een stukje strand, te kijken naar een schat van een kat.

Ik kroop even onder een olijfboom, want de temperatuur vloog me een beetje naar de bol. Even afkoelen dus, water lurken, koekje eten en bijkomen, en ik besloot toen enkel de rondwandeling te maken, en helemaal niet meer de berg op te gaan.

Eenmaal weer een beetje fris, heb ik mezelf bij de kraag gevat en ben verder gaan lopen. Het pad was prima te bewandelen, en das fijn voor Snor. Veel schaduw was er niet, dus na wat kiekjes was ik wel echt klaar. Ik wilde schaduw, nul beweging meer. De vesting was niet echt heel groot, dus waren we relatief snel weer bij het beginpunt.

Tijd voor een versnapering in de schaduw. Voor een klein kapitaal voorzagen we ons van wat lekkers, en namen plaats op het terrasje. Met de cola en bier in de plastic bekers, namen we een fikse slok, kwam er een enorm stevige windvlaag en spoelde een groot deel van ons kostbare vocht over Snor zijn korte broek, en blote benen. Gelukkig was er een behulpzame Belgische man die nog een zakdoekje bij zich had om het ergste op te deppen.

Hij vertelde dat ie altijd een zakdoek bij zich had, omdat hij zichzelf omgedoopt had tot Mister Catastrofe. En zo kwamen de verhalen die hij met veel plezier vertelde. Toen hij vertrok, en onze drankjesrestant genuttigd was, vertrokken we naar de aanleg-/ vertrekplaats van de boten.

We hebben wel bijna een uur moeten wachten, en ondanks dat er vele boten aanmeerden, ging er niet 1 naar “ons Elounda”. Beetje jammer, want de warmte was ondertussen echt niet zo leuk meer. Maar goed, we hoefden niet te zwemmen, want er kwam alsnog een boot waar plek was voor ons.

Instappen was wel even spannend als je benen hebt als die van Snor, maar gelukkig was er een extra helpende hand. Het was wel een andere boot dan we op de heenweg hadden, met bankjes waar mijn billetjes niet op pasten. Niet erg. Ik vond een ander plekje om te zitten, lekker in de schaduw, en al snel vaarden we terug naar de bewoonde wereld.

Daarna door in de airco van de auto, en via een andere route dan de old road terug naar Avdou. Nog even een korte stop gemaakt bij een oude Amerikaanse bak zomaar in het wild bovenop een container. Vind Snor leuk. Hoe die bak daar komt is mij een raadsel. Daarna echt door naar “huis”. Daar kropen we onder de parasol, met 1,5 liter water binnen handbereik. We fristen ons nog ff op, want in de avond hebben we, alsof het nog niet avontuurlijk genoeg was op de heenweg naar Elounda, de avontuurlijke offroad route gereden naar het restaurant met de gezellige bediening, het heerlijke eten en de paardenlucht.

En ook deze avond was het weer een groot succes. De warme broodjes met dip vooraf. Een mals stukje vlees op een spies met wat groente en zelfgefluxte knapperige friet. Een bakkie koffie en een mooie kleurige zonsondergang, plus minipannekoekjes toe.

Wat een fijne stek, wat een prachtig uitzicht, en wat een heerlijke maaltijd hebben we weer gehad. En het mooie is …. we mogen nog een keer terugkomen. Bofkonten die we zijn !