Op een slakkentempo de eerste uren van de dag door. Beetje ontbijten, beetje in je eentje op een zwembadstoel hangen met je boekje, onder het parasolletje en ook nog op de stoel ernaast in volle bak zon. Niet te doen zo warm, en dus deed ik mn slippers uit en nam een dappere plons in het ijswater. Nou ja, een plons is overdreven natuurlijk. Voorzichtigjes ging ik het trapje af, bij elke tree even diep zuchten voor het volgende treetje genomen werd. Maar ja, eens moet je door, en een “hoe-hoe”kreet onderdrukkend trok ik mijn eerste baantje, en kwam tot de conclusie dat het water best helemaal heerlijk was. Snor hield zich koest in de schaduw op het terras met i-pad perikelen.

Het werd een aantal uurtjes van zwemmen, en lezen, maar ook ogen dicht wat rusten van alle “inspanning”. Ondertussen ist zaak te blijven hydrateren met flessenwater en watermeloenstukkies ter afwisseling.

Halverwege de middag wast wel weer klaar, en werd er aangekleed en in de auto gestapt. Bestemming Malia, want al zijn we er wel eens doorheen getuft, we hadden het nog niet echt nader onderzocht. In een half uurtje kwamen we in het dorp aan, maar het was voor mij al snel een grote desillusie.

Veel jongeren, scootertjes, clubs, verhuurbedrijven, tavernas en andere eetgelegenheden. Beetje zoals ons vroegere bestemming in Spanje, of het latere Chersonissos, maar dan in het klein. Natuurlijk ook een rits aan strandtenten, met parkeerplaatsen enkel voor de gasten. We kwamen uit bij beach-club Pleasure Beach, waar meteen door een jonge gast gecheckt werd of we wel echt voor Pleasure Beach kwamen. Eeeeh, ja, waarschijnlijk wel, maar we wilden toch eerst even kijken of het wat voor ons was.

We liepen door een poortje, kwamen op een terras met verschillende zitjes en een bonkende beat als sfeermaker. Aan het einde van het terras was de zee niet eens zichtbaar, maar wel een ontelbare hoeveelheid bezette strandbedjes met jonge hippe mensen, met boven hun hoofd evenzoveel verkoelende parasolletjes of afdakjes boven het tweepersoons chillmatras. Snor en ik keken elkaar aan en dachten werkelijk even : “Wat doen wij hier”. Hier zijn voelde volkomen misplaatst, iets wat minimaal 30 jaar geleden wel leuk had geweest, maar nu een enorm gepasseerd station. We giechelden er wel wat om maar waren het met elkaar eens ..... Rechtsomkeert en wegwezen.

We wilden met gierende banden vertrekken naar een andere (lees rustiger / sfeervoller / "ouwe bejaarden") plek, en tijdens het wandeltje naar de auto sprak een jonge gast me nog even aan en wees op Snor die doorgelopen was. Hij herkende wat er loos wat met hem, en vertelde over de broer van zijn vader die hetzelfde had gehad maar wiens verhaal minder fortuinlijk was afgelopen. Hij vond ons dapper, zwaaide een handkusje en verder kreeg ik nog een advies waar het voor ons prettiger verblijven zou zijn. Een mooie menselijk ontmoeting.

Mooie ontmoeting of niet .... we vertrokken door de wirwar van hysterische straatjes, heeft Snor nog wel even genoten van wat toeristenvallen, maar zijn we daarna echt vertrokken uit Malia, en doorgereden naar het voor ons bekende Sissi. Daar voelde we ons een stuk prettiger. Sorrie Joke voor de slechte recensie van Malia. Geen idee of we gewoon in de verkeerde hoek zaten van het dorp, maar ut stukkie waar we waren was too much.

Terug naar de vriendelijke dame uit de bediening bij de ruisende parasolletjes, die al vertelde dat ze ons opwachtte en niet begreep wat we in Malia moesten. De grootste vergissing ooit waren haar woorden, en eigenlijk waren we het wel met haar eens. Daarna de schrik wegdrinken met een smoothie voor de neus, windje door het haar, muziekje rustig op de achtergrond, en het mooie uitzicht van de baai. Niks meer aan doen en de minuten weg laten tikken.

Na wat praatjes en tips van de dame in de bediening, en nog wat andere versnaperingen, zijn we eind van de middag die enorme berg weer over gereden, terug naar de rust van Avdou. Bij een plaatselijk buurtsuper wilden we nog even wat eitjes scoren voor het ontbijt, en al was er van alles te krijgen in deze miniatuur winkel van Sinkel, eitjes waren er niet. Dan maar doorrijden naar de eerstvolgende grotere buurtsuper, en daarna echt ECHT naar ons thuisbasis.

Het avondeten is weer besteld, dus we eten weer smakelijk op eigen terras, met de tweede helft van de aangebroken fles rose, onder het genot van het krekelconcert. Stukje bij beetje nadert wel het einde van ons tripje. Dat wordt nog even keihard genieten ! Yamas !