Mijn nacht stond in het teken van de wants. Ik was er al bang voor. Overal had ik een jeukerig gevoel, honderd keer draaien, en van het minste of geringst wakker worden. De verbrandde heup was ook een spelbreker, evenals de gezellige schelpjes enkelband vastgemaakt met touwtjes die je been kriebelen. Nee, de nacht was even niet een van de beste, en bij het wakker worden had ik toch weer twee nieuwe niet nader te identificeren beten op mijn been. Ik ben er een beetje klaar mee, en stiekem ben ik blij dat ik nog maar 1 nachtje in dit bed hoef te liggen, terwijl het best een okee bed is.

Rustigjes aan begon mijn dag met een prachtig uitziend, maar wel wat kleffig croissantje gezond, afgeleverd door altijd vriendelijke schoonmaak- en/of ander soort hulptroepen. Buiten heb ik het opgesmikkeld en de restjes werden veroverd door de mieren. Dat blijft een wonderschoon gezicht om te zien hoe ze een stukkie ei boven hun kop houden en het proberen hun mierenhuis in te krijgen, terwijl het stuk ei groter is dan hen zelf OF het gat waar het in moet verdwijnen. Desalniettemin was het bordje leeg toen het opgehaald werd door de grote-mensen-hulptroepen.

Ik was nogal brak van de nacht met weinig slaap, en dus trok ik me terug voor een lange powernap in de koelte. In de middag zijn we voor een laatste keer vertrokken naar Stalis / Stalida. Een kustplaatsje tussen Malia en Cherso in. Veel zin had ik niet, maar goed …. Snor wilde graag nog meer winkeltjes ontdekken, en het is onze laatste dag.

De berg over slingerend waren we in een half uurtje in Stalida. Parkeren deden we bij een hotel. Beetje stout, want dat hoorde natuurlijk niet, maar de Grieken zijn niet zo moeilijk. En dus, parkeren, en “snel” uit zicht, richting de boulevard. Niet zo hysterisch als Malia, maar wel lekker veel winkeltjes voor de baas.

Ik pakte er een, twee, drie, mee en daarna doken we een terras op. Weer veel parasolletjes voor onze neus met roodverbrande en gebruinde zonaanbidders eronder. Strandbedjes werden verkocht, en wij namen plaats in de schaduw en keken via de parasolletjes op een streepje zee met in de verte de boot van Jack Sparrow.

Drankje erbij, even genieten. Het was wel flink warm, en de wind was nauwelijks waarneembaar. Na een beetje hangen en chillen, kreeg Snor winkelbehoefte. En dus heb ik hem uitgezwaaid, en mezelf voorzien van een Griekse salade. Na een klein uur, heb ik even gecheckt of het okee was, en hij was ondertussen ver gevorderd in de winkelboulevard zonder einde.

Tijd dus om af te rekenen, de auto te pakken, en hem ergens in deze straat op te pikken. Het bleek ECHT een eindeloze straat vol (allemaal dezelfde soort) winkeltjes. Een walhalla voor Snorremans. Er worden zelfs skootmobiels verhuurd, dus wie weet komt ie ooit nog eens terug :-)

We tuften door naar de basis. Daar was NUL wind op ons terras en was er weinig meer mogelijk dan bier drinken en ademhalen. Kheb nog even de rekening betaald bij Eileen voor alle genuttigde hapjes en drankjes, en heb haar een dikke tip gegeven voor alle goede zorgen van haar en haar team. Verder heb ik nog even een broodje voor de meeneem geregeld voor morgenochtend.

Nu nog zorgen dat de koffer gevuld word met al onze spulletjes en dat we niks vergeten. Er moet nog wel avondeten genuttigd, en dat doen we lekker dicht bij huis, waar we op de eerste dag de eerste tzaziki hebben weggesmuld.

Veel trek hebben we niet, dus we besluiten ons avondmaal te delen. Allebei een stokkie souvlaki, wat brood en tzaziki, en wat frietjes. Prima zat als afscheidsmaal. Toen we zo'n beetje uitgegeten waren, kwamen uit de spelonken van ons dorp de locals te voorschijn. En wij maar denken dat er hier niemand woont ! Overdag is er werkelijk nauwelijks leven in het dorp. Maar bij ons vertrek vulde het terras zich gestaag met Griekse klanken. We vertrokken naar huis, want de tas moest nog gepakt, de blog geplaatst en ik heb nog meer slaap in te halen ook. Morgen gaat de wekker eerder dan normaal want het vliegtuig wil ik wel halen !