En toen belanden we op de laatste dag van onze vakantie. Tijd om naar huis te gaan. De spulletjes waren al gepakt, dus het was een kwestie van nog de kleren aan, nog wat toiletartikelen terug de koffer in en Snor ontbeet nog even op het buitenterras. En daar ging het mis.

Even snel de drempel over stappen mondde uit in een valpartij, een doffe klap en een hoop gekerm. Snor lag gestrekt met een van pijn vertrokken kermend gezicht. Geen idee hoe het gelukt is om 80 kilo op een stoel te krijgen, maar het was gelukt. Zijn rechter/slechte been kon niet meer belast, maar we hadden een vliegtuig te halen. En dus. Ontbijtje erin, en een morfinepil om de zwaarste pijn te onderdrukken. Ik propte ondertussen de auto vol met koffers, en reed de auto recht voor. Het was nog even paniekvoetbal omdat er meer mensen vertrokken, en die moesten allemaal langs de plek waar ik geparkeerd had. En dus … vooruit om mensen door te laten, achteruit om mensen door te laten, maar Snor moest ook de auto in, want ja, we wilden OOK ons vliegtuig halen ! Dan maar de auto ons terras op manoevreren, op een paar centimeter van de voordeur om de afstand van de stoel tot de auto minimaal te houden. Met behulp van onze buurman is dat millimeter voor millimeter gelukt. De stresstranen waren ondertussen ook begonnen met stromen en daar was geen houden aan.

In een half uurtje belanden we op het vliegveld, en ik parkeerde de auto op de invalidenplaats en sjeesde naar binnen voor een rolstoel met begeleiding. Eenmaal gevonden en geregeld, weer terug naar Snor om hem in de rolstoel te hijsen. De begeleider vertrouwde het zooitje niet zo erg, en terwijl ik vertrok om de auto in te leveren, reed Snor alvast naar de incheckbalie. De auto ingeleverd, maar toen moest ik nog terug met een taxi, want 2 dikke koffers, een trolley en een handtas kreeg ik echt niet in mijn eentje over deze afstand verplaatst. En dus weer wachten, terwijl het ondertussen maar later en later werd.

Terug bij Snor bleek dat hij toch een gecheckt moest worden bij de arts voor hij het vliegtuig in mocht. Die was er snel uit. Hier was een rontgen nodig en dat zou in het ziekenhuis gebeuren. En daar ging onze vlucht. Die konden we nooit meer halen nu, en dus zetten we onze zinnen op een dagje later, want die val zou vast enkel een opgerekte spierenverhaal zijn. De arts legde uit dat ijn tranen niet nodig waren, alles zou goedkomen. Wist ik best, maar vertel dat mijn tranen maar eens. Weer wachten en nu op de ambulance. Spoed was het allemaal niet, en na een uur kwam ie opdagen. We waren opgedragen maar even een tasje te vullen met wat toiletartikelen of andere zaken die we de eerste dag nodig konden hebben. De koffers lieten we achter bij de 'lost en found” en konden we morgen wel oppikken. Met koffers naar de eerste hulop was geen mogelijkheid. Zonder sirenes (toch jammer) zijn we Heraklion ingereden, en gedropt bij de eerste hulp.

Nog nooit heb ik zo'n geongeorganisseerde toestand gezien. Eerst 20 euro “parkeergeld” betalen, dan krijg je een formulier op je bed, en kun je wachten. De ruimte was klef, heet, nul airco, en geen zorgpersoneel te zien en niemand die ons wat uitlegde over de gang van zaken.Wel veel deuren, gangen vol mensen, kiertjes van deuren richting de hulpruimtes, en gore toiletten. Arremoe !

Snor moest ondertussen wel toileteren, dus ik ging op zoek naar hulptroepen. Een niet geslaagde uitdaging. Dan maar naar de dames aan de balie, maar die sprak nauwelijks Engels. Top ! Toilet snapte ze nog wel, en dus ging ze me voor, om te wijzen waar het toilet was. Een klein stinkend hok met een vieze vloer, waar met de beste wil van de wereld geen bed in past. Ik heb het meerdere keren uitgelegd, maar nee …. ze kon me niet helpen. Eenmaal op zoek naar een poppetje zorg werd iemand aangewezen om Snor te komen helpen. En daar bleef het ook bij. Dan maar zelf op zoek naar een oplossing, en na het vinden van een plasfles, was de plaslocatie ineens makkelijk.

Al geef ik het je te doen. Middenin een volle wachtruimte, poppetjes links en rechts van je bed, onder je laken met je blote piemel in een fles, en ik creeerde nog een soort van privacy door een vest hoog te houden. En dan ontspannen. Dus ….. ik geef het je te doen, maar de nood was hoog, dus uiteindelijk was een natte broek bespaard.

Ondertussen wachtten we maar, en wachtten we maar. Het bed werd zonder informatie verreden richting de rontgenruimte, alsof je niet met mensen werkt, maar met identiteitsloze wezens. Ook daar was het wachten en wachten. In de rontgenruimte waren ze ook niet zachtzinnig. Het bed ging lekker rap plat (pijnpijnpijn natuurlijk), een plastic harde mat onder de billen en dan schuiven richting de rontgentafel. Plat liggen is zowiezo al een crime, maar dit was wel even boerengedrag. Lomperds. Snel een kussentje onder het hoofd, schoentjes uit en riem los en broek laag. Of ik even kon helpen. Yo …. tuurlijk joh. Daarna moest ik ophoepelen en al snel mocht ik weer helpen Snor weer toonbaar te maken. En terug naar de hete wachtruimte om nog maar wat te wachten.

Na verloop van tijd mochten we ons melden bij de “pleisterplaats” waar vermoedelijk gegipst wordt, en die stond ook in verbinding met 2 andere ruimtes waar ook mensen geholpen werden.

De arts had slecht nieuws. De heup was gebroken. De schok kon niet groter, want we hadden ons ingesteld op een dagje later vertrekken.

De arts liet me de foto zien. Snor boos, want die zat in de andere kamer en kon niet mee naar deze andere ruimte. Ik maakte een foto van de breuk en liet het hem zien. Het verhaal was dat er geopereerd moest worden, en hij naar de zaal gebracht zou worden. De artsen waren morgen wel aanspreekbaar, en het vermoeden bestond dat de operatie in Nederland uitgevoerd kon worden.

We belanden uiteindelijk op zaal. Op een bed waarvan de rugleuning niet automatisch omhoog kon.

Met twee dames sterk, en een kerel die hier al sinds half juni verblijft (!!) is de rugleuning naar comfortabeler hoogte gezet. Men zou op zoek gaan naar een wel functionerend bed. Mooi !

Later hebben we nog maar eens aangegeven dat het fijn zou zijn als de rugleuning toch nog wat hoger kon. Een vriendelijke dame uit de zorg drukte op het knopje van de automatische bediening, en Snor donderde meteen plat met zijn rugleuning. Drama en gillen van de pijn natuurlijk. Ik zeg al … de Engelse taal verstaan ze niet, met alle gevolgen van dien. Met wat extra handen is de rugleuning toch weer wat omhoog gekrikt. De automatische bediening hebben we maar even weggemoffeld. Zo'n actie wil je geen tweede keer.

Het kussen was van plastic, evenals het matrasje natuurlijk. Water moest je ff zelluf regelen ergens in een winkeltje in dit gebouw (met alleen maar Griekse bewegwijzering), er lopen poesjes langs het balkon en over de afdeling, maar het uitzicht is best okee. Een bijzonder gebeuren, en het wachten ging maar door.

Ondertussen vorderde de middag gestaag, en waren mijn tranen nog niet opgedroogt. Het contact met de alarmcentrale draaide op volle toeren. Van hen kreeg ik een handleiding voor dummies. Haal de koffer van het vliegveld. Regel een slaapplaats. Ik had dit nodig, want er kwam ff teveel op me af. En dus ….. slaapplaats geregeld in de buurt van het ziekenhuis. Had ik even gecheckt bij een van de dames in het ziekenhuis, want WAAR zijn we nu eigenlijk op de kaart. Het werd me aangewezen, en via booking.com pakte ik de eerste de beste stek. Daarna door naar de taxi om me naar het vliegveld te laten brengen.

Een vriendelijke man, die geen letter Engels sprak wilde me wel helpen. Natuurlijk heb ik een prijs afgesproken, en verteld wat mijn plan was …. via google translate. Ik vrees dat hij een leesbril nodig had, want hij kneep met zijn ogen, bleef lief lachen, en reed naar het vliegveld. Daar bleef hij keurig wachten. Ik rende naar de lost en found, moest ook daar wachten, maar het fijnste was dat onze koffers er gewoon stonden en ik ze zonder gedoe meekreeg na het tonen van mijn paspoort. Snel terug naar de taxi, om ze vervolgens te kunnen dumpen op mijn tijdelijke verblijfplaats.

Bleek het middenin de stad te liggen, ver weg van het ziekenhuis. Dat was ruk, maar goed …. een nachtje en dan zou ik wel wat anders zoeken. Ik toetste een verkregen sleutelcode in, maar een sleutel zat er niet in het kastje ! Ik tuurde door het raam van mijn appartement, en zag slippers en een rugzak. Wel verdorie ! Dit appartement was verhuurd ! Poolse mensen vroegen wat ik aan het gluren was naar hun kamer, en ik legde het maar even uit, voor ze dachten dat ik een crimineel zou zijn :-) Al met al …. was ik terug bij af met de slaapplaatszoektocht en moest ik ff regelen dat mijn betaling ongedaan werd gemaakt. Dat werd even een agendapunt voor later. Ik gooide er een google translate tegenaan voor de taxichauffeur, dat ik het even niet meer wist, en jankte nog wat. Ik was nu toch bezig.

Hij heeft me gered. Rondjes gebeld, meegedacht, en zo kwam ik op een kwartiertje lopen van het ziekenhuis terecht in een klein appartementengebouw. Een man hielp me, trooste me, liet me het verblijf zien, gaf me een flesje water en ik was gewoon helemaal blij. Ik had een plek !

Dus de koffers gedumpt, en weer terug naar het ziekenhuis. Ik heb de taxichauffeur enorm bedankt, gevraagd om een bonnetje van de rit om het te kunnen declareren, en heb hem leuk getipt. Iedereen blij ! Ware het niet dat ik een oud bonnetje heb gekregen van een andere dag en een andere rit. Kan ik dus mooi niks mee. Maar eens kijken of ik op een later moment die man nog zie staan op de standplaats.

Eerst terug het gebouw in. Door de gangen zonder licht, en zonder mensen, richting de afdeling van Snor, door een deur die niet zomaar open gaat. Eerst op een belletje drukken, dan doet er iemand open. Alsof ze bang zijn dat er iemand vlucht ….. met een gebroken heup. Joejoe.

Voor het donker was ik terug op mijn nieuwe tijdelijke basis, waar de vriendelijke man van even ervoor aan kwam lopen met een lekker belegd bruin broodje en nog een extra fles water. Superlief ! Zo kan het dus ook ! Doesjen was hoognodig. Met de handdoesj, want de regendoesj heeft stralen die iedere kant op spuit, behalve waar het moet. Maar met de handdoesj is prima. Stress stinkt ! En spoelt ook slecht weg zag ik, want het water stond tot mijn enkels. Geeft niks. Het is hier verder schoon, netjes, de bedden wat hard, de airco werkt niet (das wel jammer want het is goed heet hier) maar ik kan ergens even landen, al had ik dat liever in Nederland gedaan.