De wekker was gezet, maar eigenlijk onnodig. De nacht is wat rusteloos geweest. Veel wakker, door de hardheid van het bed, en door alle perikelen van gisteren. Ik heb het al ingecalculeerd en dus ist prima.

Ik check mijn watsap want er is veel contact met veel lieve lieverds in Nederland. Veel kan met niet doen om te helpen, maar toch voelt het contact prettig. Een warm bad, en al kan niemand echt iets betekenen, het voelt enorm prettig dat ze er zijn.

Ik vertrek vroeg aan mijn ochtendwandel langs de lange brede weg richting het ziekenhuis. De ochtendwarmte is al goed aanwezig maar tis prima. Ik heb nog een klein hapje brood over van gisteren waar ik van geniet, en rond 9u sta ik weer naast Snor zijn bed. Die heeft aardig gesplapen en zit bij mijn aankomst lekker aan zijn ontbijt van een droog broodje, een miniscuul klein peertje en twee miniatuur toastjes waar wat plastic jam op kan smeren. Eet smakelijk.

Er is nog geen arts geweest, en ook niemand om te wassen of scheren. Het rumoer op de afdeling is vervelend. Er staat een televisie aan met een Griekse zender waar veel tekst vanaf komt, en doordat bijna iedereen wel een familielid als mantelzorger naast zich heeft, is het hoe dan ook een onrustig gebeuren door de vele telefoontjes, en de gesprekken onderling. Als je voor je rust komt, moet je elders zijn.

En dus liep ik door de catacomben van het ziekenhuis. Beetje creepy is het allemaal wel. Geen licht in de gangen. Weinig poppetjes. Beetje galmerige horror parkeergarage idee. En dan, op een kruising van gangen, zie ik links van me een mini winkeltje met drankjes, koekjes, yoghurt. Daarnaast een gelegenheid met broodjes, salades en koffie. En er tegenover een winkel met jurkjes, shirts, tassen, kinderzooi en snuisterijen die niet misstaan op een rommelmarkt. Dat werd inladen …. qua drankjes dan he, de rest boeide me even niet.

In het begin van de middag staan er “ineens” wat artsen om Snor zijn bed. Het verhaal is “simpel”. Door zijn leeftijd willen ze de grote operatie doen, en dat is de hele heup. Geen geknoei met pinnen want de breuk is te groot en zijn leeftijd “te hoog”. In die hoek zit je dan ineens. Ketsjing, in your face ! De arts geeft aan dat de operatie over een dag of 3 zou kunnen zijn …. (let op “het zou kunnen”) en dat het vast ook in Nederland mag en kan. Ik geef aan dat onze verzekering anders meld en of ze dat niet even samen kunnen uitvechten omdat we graag zekerheid hebben.

Dat is mogelijk, dus ik krijg zijn naam en bel weer naar mijn vrienden van de verzekering. Dat werd een pingpong belpartij. De een wilde een mail met het medisch dossier, de ander wilde een case nummer, de een wilde een telefoon nummer van de dienstdoende arts (ut begon met een T en het eindigt op is ….. ik geloof iets van Dokter Toedeledokis … ik zat er niet eens zo ver naast met de naam Tosounidis) en de ander wilde nogmaals een aanvraag. Gedoe weer, maar zo blijf je lekker bezig. Het resultaat was in ieder geval dat ze met elkaar in gesprek gingen.

Daarna nog wat andere belletjes en watsappjes, omdat iedereen toch wel graag weet van de hoed en de rand. Logisch, maar de tijd ontbreekt gek genoeg soms ook, en dan is dat maar wat het is.

Het bed is ondertussen wel vervangen door een goed functionerende. Kheb wel even het automatische bedienpaneel ontsmet, want dat plakte nogal aan mijn vingers. GATVER ! Maar …. hij heeft dus een upgrade van bed. Goed nieuws mag ook gemeld tenslotte !

Als de middag al aardig vordert besluit ik even richting mijn thuisbasis te gaan. Even los van alles, de trolley in mijn appartement dumpen, omdat dat in het ziekenhuis gewoon niet goed voelt. De laptop zit erin, en het blijft in het ziekenhuis toch wat schimmig aanvoelen. Ik scoor een salade voor in de avond, en vertrek berregie af..

Ik pak mijn tas uit, leg mijn kleren te luchten en ben blij dat ik nog wat schoons heb en het uit kan houden tot we thuis zijn. Ik duik ook even in Snor zijn koffer, en zoek wat frisse shirts en ondergoed, want ook dat is nodig. Ik schenk mezelf een flink glas water in en besluit toch nog een blog te maken, in de zin van “leuk voor later”. Als ik lekker op dreef ben met mijn blog van gisteren, gaat mijn telefoon en blijkt het mijn vrienden van de Alarmcentrale.

Het bericht is duidelijk. Snor moet zijn operatie echt hier op Kreta doen en vervoeren gaat niet gebeuren omdat het te gevaarlijk is. Ze geven aan dat we ons in een universitair ziekenhuis bevinden en dus zijn zorgen echt onnodig en is het echt helemaal in orde. Zelfs al is de zorg zelf in mijn ogen te sneu voor woorden, aan de artsen ligt het blijkbaar niet. Als antwoord heb ik dat ik dat best geloof, maar er komt ook een stukje nazorg aan, en ik vrees dat het daar verkeerd zal gaan.

Ik zie nu weinig poppetjes rondlopen die hulp bieden op wat voor manier dan ook. Ja, iemand die de broodjes brengt, en iemand die een pil neerzet. Maar verder …. blijft het wachten en kijken wat er gebeurt. En als Snor zo geopereerd is, wie gaat hem dan fit to fly maken ? De Alarmcentrale heeft me verzocht hen in te lichten als de operatie een feit is. Zij gaan hun uiterste best doen om het zo goed mogelijk op te pakken. Als Snor maar een beetje mobiel is, is dat al genoeg om hem te vervoeren met bijvoorbeeld wat extra beenruimte. Ik vertrouw er maar op ….. en hoop met elke vezel in mijn lijf dat het snel zal zijn. Ben er nu al zo klaar mee ….. Snor ook trouwens. Laten we ons gewoon maar houden aan 1 dag tegelijk.

Als mijn belletje en mijn blog klaar is, vertrek ik weer voor een korte eind van de dag bezoek. Ik doe het laatste stukje tot de ingang in een versnelde pas, omdat er een roedel blaffende honden voorbijtrekt, achter een auto aan. Zwerfhonden denk ik zo, en die wil ik liever niet in mijn buurt. Beetje eng.

Als ik aankom bij de ingang, zit er een bewaker die vraagt wat ik kom doen. Nou ...eeeh …. ik kom gewoon weer terug op bezoek bij mijn man. En waar is mijn mondkapje dan ? Daarna een spervuur aan andere vragen. Waar ligt ie dan ? Waar is je covidtest ? Waar is je mondkapje ? Waarom heb je vorige keer een mondkapje gekregen ? Heb je geen rabies ? Intimiderende kerel die naar mijn gevoel eens even wilde laten zien dat hij een echte man was. WAT een lul. Ik geef beleef antwoord, maar hij was nauwelijks beleefd terug. Bokito kerel. Of ik even een mondkapje wilde gaan kopen aan de overzijde van het ziekenhuis ergens. Ik heb geweigerd, en gezegd dat ik 3dubbel gevaccineerd ben en ik dacht, ik laat hem mijn app zien. Die werkte niet meer, en dus moest ie geupdate. En hij maar staren naar dat traag werkende internet update gebeuren. Hij bleef ouwehoeren, moeilijk doen, en er kwam een dame met mondkapje bij hem staan. Ik was ondertussen zo boos dat ik de nu wel werkende app kon laten zien dat ik idd gevaccineerd ben, maar de tranen waren ondertussen wel weer een feit, Ik legde mijn situatie in het Engels uit, en de dame vertaalde het naar het Grieks en daarna mocht ik toch door …. zonder mondkapje. Ik denk dat die kerel mij uiteindelijk helemaal nooit verstaan heeft, maar gewoon ff lekker de macho wilde uithangen. Zooooooveel lompe boeren in het ziekenhuis.

Bij Snor heb ik lekker mijn gal gespuwd, terwijl hij aan zijn droge kippebout met teveel vlieguren als maaltijd zat. We kletsen wat, maar ik ben niet lang gebleven. Ik wilde rust, geen Grieks getetter meer om me heen. Dus ik draaide Snor zijn zweetkussen nog even om, en beloofde hem morgen tussen 8 en 9 weer terug te zijn, voor weer een doldwaze wachtdag.

Thuis gooide ik het verhaal van vandaag er maar meteen in, dus nu ben ik weer bij. Het is een beetje rollercoaster, met al die telefoontjes, gesprekken met de arts, de onzekerheid van afgelopen dagen. Nu weten we dat we nog een dag of 3 moeten wachten. Het is wat het is. Het geeft toch rust. Nu Bokito nog ontwijken. Ik heb iig nu 2 mondkapjes in mijn tas. Die doe ik op als ik binnenloop en steek daarna lekker mijn tong naar um uit. Sukkel !