En weer een dramanacht. Toch wat verkrampt van de spanning, het gedoe, de warmte in mijn kamer en de houten plank. Bibberig en naar de klote opstaan helpt niet echt om goedgemutst de dag te beginnen. Ik nam mijn tijd, en ging in een slakkengang richting het ziekenhuis.

Snor had aardig geslapen, maar had wel een gillende buurman die op een gegeven moment toch maar van de afdeling is gehaald. Zijn vrouw was er blijkbaar ook, maar de man was niet stil te krijgen. Verder is Snor wel helemaal klaar met de herrie en het rumoer. Twee televisies die aanstaan (en werken op 1 afstandbediening ….. best knap he) helpt ook niet. Vol tegenzin begonnen we onze dag …. eerst maar weer griezelend op weg naar de “shoppingmall”. Bakkie koffie voor de baas, verse jus voor Cootjuh, twee bruine drollenbroodjes erbij, pakkie koekies voor de lekker en weer terug.

Snor mag maar 750 cc drinken, maar niemand weet waarom. Het wakend oog had door dat ik met een grote bak koffie kwam, en of ik wel goed wilde tellen. Yessirrrrrr ….. ik tel wel …. maar Snor is enigszins opstandig hierin, omdat hij niet weet waar het voor nodig is. Hij kijkt maar even en dealt zelf maar met Cruella.

Omdat de zorg zo lekker minimalistisch is, hebben we vandaag een wasdag ingelast. Met een plastic afwasteil gevuld met koud water, omdat de warme kraan er geen zin in had, hebben we de ergste plak verwijderd met gebruik van zo min mogelijk water. Uitdaging, maar wel nodig, want Snor had deze ochtend net nieuwe lakentjes gekregen sinds zondag, en die moeten niet nat worden. Verschonen is namelijk een pijnlijk aangelegenheid. Wassen met weinig water dus. Een hele klus waar je ook meteen weer bij gaat zweten. En dan moet de kleding ook nog aan.

Wat een feest. hij voelde zich in ieder geval een aantal minuten wat frisser. Alle beetjes helpen.

Daarna scheren met een make-up spiegeltje in de hand. Dat hoger, lager, beetje schuiner, nee niet zo, maar de andere kant op, werkt toch een beetje op de lachspieren. Daarna was het wel weer tijd voor nog een bak koffie (weer 200 cc) en daar ging Cootjuh weer de catacomben in.

We kregen nog een belletje van de AlarmCentrale (ik ga dit voortaan maar afkorten met AC) die meldde dat ze bezig waren met zoeken naar een ander ziekenhuis die sneller plek zou hebben voor de operatie. Dit omdat tijdens de gesprekken met ons huidige ziekenhuis aangegeven werd dat er nul zicht was op wanneer het zou kunnen. Het zou 3 dagen kunnen worden, maar ook best langer ,,,, een week, of twee. Het was namelijk nogal druk. Het AC was not amused, en ook wij schrokken ervan ! En dus … gingen ze in het geheim om zoek en was de vraag aan ons om ze op de hoogte te houden als er TOCH een datum genoemd zou worden. Dan konden ze een vergelijking maken en hun plan erop aanpassen. Leek ons prima. We gingen gewoon maar wachten op de komst van een arts, en dan eens kijken hoe het balletje zou gaan rollen.

Het middagmaal zo groot als een bak hondevoer en een droog broodje werd gebracht maar heeft ie laten staan. Het zag er ook bijzonder onsmakelijk uit, en dus werd er nog maar een broodje bij de winkel gehaald wat qua vorm veel weghad van een drol, maar toch bijzonder smakelijk was.

De minuten duren hier uren, ik heb getracht zittend wat te slapen, heb wat geappt, kittens gekeken op een verdieping lager, even met Melisz gebeld en gewacht en gewacht en gewacht.

Later in de middag ging de telefoon weer. Weer de AC … met nieuws. Er was een ziekenhuis, op 5km afstand van de huidige, die Snor morgen of overmorgen kon opereren. Snor kon accuut niet meer praten, tranen stonden in zijn ogen van geluk, mijn keel trok ook samen. DIE hadden we zo snel niet aan zien komen. Het bericht was dat er een ambulance zou komen om ons over te brengen naar de Interclinic. Dat betekende snel handelen, want het rolkoffertje stond in mijn appartement en er was genoeg wat vervoerd moest worden. En dus …. snel alvast wat zooi in de rugzak en handtas gemikt, en rennen met ruim 30 graden en volle zon op de bol naar de thuisstek. En oppassen natuurlijk dat je niet valt. Ben dus toch maar gaan snelwandelen …. beter, want NOG een brokkenpiloot moeten we niet creeeren.

Druipend van het zweet kwam ik aan, heb mijn tas leeggegooid, de trolley gepakt, wat ziekenhuiszooi erin gegooid, slok water drinken en als de sodemieter weer de berg op. Man man man. Eenmaal bij de ingang, stond er weer zo'n Bokito, maar nu een dame. Ik sniekte erlangs, hoorde haar in het Grieks naar me roepen, en ik speelde dommerik want ik ben toerist EN, belangrijker, ik heb haast ! Maar het ging wel heel hard, dus ik keek wat onnozel om en verontschuldigde me beleefd. Waar ik heen ging, was weer de vraag. Godsakkes, daar gingen we weer. Weer de vragenlijst, weer de vraag waar mijn covid-rabies test was. Ik legde netjes uit wat er loos was, wilde mijn vaccinatieapp weer laten zien, maar dat was de bedoeling niet, ze wilde een papiertje … die ik dus niet heb. Na mijn uitleg wilde ze precies weten naar welke kliniek ik dan zou gaan en hoe laat, en waarom en met wie. DAAAARna mocht ik met Gods gratie weer door. Ik heb haar verwenst.

Snelwandelend in de gangen belde Snor op …. waar ik bleef, want de ambulance was er al. Godsakkes. Ik KON niet sneller ….. De afdeling zat natuurlijk weer op slot en ik belde aan voor toegang. Duurde ook weer te lang naar mijn zin, maaaaar natuurlijk kwam het goed. De resterende troep is de trolley en de handtas in gegaan, en daarna was het een lange neus maken naar iedereen en met gierende banden wegsjesen uit dit circus. Nog nooit waren we ZO blij met een vertrek.

In de ambulance zweette ik nog lekker na, en prijsden we onszelf gelukkig. Ik droomde wat weg bij de gedachte op uitzicht op zee en een kamertje voor 1. Twerd een kort ritje en we belanden middenin de stad. we besloten dat de strippenkaart nu wel een beetje vol was. Dit moest de laatste worden. De entree bij de kliniek was al heaven. Een granieten vloer, airco die werkt, naambordjes die ook in het Engels te lezen zijn en, het aller aller aller allerbelangrijkst, ze PRATEN hier met je en leggen allllllleeeeeees uit !!!

Het begon al bij binnenkomst. Dat er weer x-rays gemaakt moesten worden omdat dat nou eenmaal procedure was. Dat er nog een covidtest afgenomen moest worden en dat ook dat procedure was. Dat Snor na de rontgen naar zijn kamer werd gebracht en er geen polonaise aan zijn lijf meer zou zijn. Das fijn, want al dat verplaatsen van ligplek en gehobbel is natuurlijk een bijzonder pijnlijke crime ! Ikzelf kreeg ook een test in mijn gok, en aangezien ik nog een covid-maagd ben, zag ik er door alle spookverhalen erg tegenop. Sloeg nergens op, want ik heb het niet eens gemerkt ! Blij met mezelf. De test was overigens negatief, dus ik kon Snor opzoeken op de 3e verdieping.

Eens kijken of de luxe van beneden doorgetrokken is naar boven. DAT was helaas niet het geval. Het uitzicht is een stuk minder gezellig, bloemerig en groen. Gewoon aangetast vinyl op de vloer, maar het bed werkte wel naar behoren, het nachtkastje knerpt piept en kraakt niet, het kussen is geen knollenveld, en het is een kamer voor 2. Ik keur het heeeeleeeemaal goed !!! We lachten nog steeds.

Op de kamer kwamen er in korte tijd verschillende poppetjes kennismaken. Zoals iemand die een covid-test afnam. Dat was bij aankomst al wel gedaan, maar de procedure was dat het ook VOOR de operatie zou moeten. Wacht ff he ….. die operatie …. die gaat dus ECHT morgen al gebeuren. We zijn nog steeds niet van de snelle verandering bekomen. Daarna kwam de anesthesist, een leuke dame die Irini heet, een praatje maken. Leuk mens, goed gesprek, duidelijke uitleg. En de chirurg sloot ook gezellig nog even aan. In zijn gewone kleren, gezellig, of ie op bezoek kwam.

Hij heeft uit de doeken gedaan wat zijn visie was op de rontgen, liet de foto nog eens zien, en vertelde wat volgens hem de opties waren en wat bij beide opties de uitkomst zou kunnen zijn. Het werd een verduidelijkend gesprek. Snor heeft het advies van de arts opgevolgd en er werd nog wat gegrapt dat het een bloedbad zou worden. Ouwe jongens krentenbrood. De mobiele telefoon werd er nog bijgehaald, om goed te laten zien wat hij zou gaan doen. Alle vragen werden beantwoord en er werd enorm geluisterd. ZO moet dat dus. Communiceren. Zo ontzettend fijn na al die dagen van nikserigheid.

De beste man kwam later kwam nog even terug om te fine-tunen en te vragen hoe het precies met de functionaliteit van Snor's spieren zit, want tja, Snor is door zijn herseninfarct niet een doorsnee patient. De chirurg schept in dit open contact meteen ons beider vertrouwen en de tranen in Snor zijn ogen komen met grote regelmaat terug.

Ook hij heeft volle bak in spanning gezeten en hij is aan de ene kant ZO blij dat er nu actie komt. Al vinden we het natraject nog wel spannend. De chirurg zegt dat er doorgaans na een dag al gestaan mag worden. Ik moet het nog even zien, maar ben vooral suuuuuperblij dat er nu wat gaat gebeuren.

Snor kreeg na het gesprek zijn avondmaal. Niet een kartonnen bakje met prut en brood, maar een groot dienblad met puree en kip, een puddingtoetje, een bakje sla, een broodje en fles water, en keurig metalen bestek met een servetje ernaast (en dus geen houtachtige slap bestek wat ook nog eens smerig in je mond voelt). Das andere koek als op de vorige stek. Niet dat Snor honger had, maar toch …. het voelt hier ZOveel beter.

Mooi ook dat Snor meteen het 750 cc maximum aan vocht tot je nemen heeft laten varen ... :-)

De arts zou nog komen vertellen hoe laat de operatie gepland zou worden. Hij heeft eerst nog wat vraagstukken op te lossen voor wat betreft deze operatie. Ik heb er niet op gewacht. Snor is in goede handen hier. Ik heb een taxi laten bellen en heb me naar huis laten rijden. Kostte net niks, dus verkassen doe ik niet meer. Zo geen zin in om 3 koffers te versjouwen. Ik heb nu toch goede hoop dat we deze week misschien nog wel thuis zijn. Ik regel wel een taxi, en declareer het bij de verzekering. Als het niks word, heb ik pech gehad. Ik ga voor rust op dit moment.

Snor en ik houden vanavond contact via de app over hoe laat de operatie gaat zijn. Het is hier nu 20u47 en het is nog angstvallig stil. Het voorzichtige plan zou morgenmiddag opereren zijn. Ik houd er rekening mee dat het ook een dag later zou kunnen, juist omdat Snor toch een geval apart is. Dat wist ik al langer natuurlijk :-)

Thuis vier ik feest met cola en chips. Ik fris me lekker op, schrijf mijn blogje en wacht het bericht met de tijd van opereren af. Daarna trek ik mijn plan hoe ik de dag in ga vullen. Eindelijk een positieve wending. We zijn blij blij grote blij !!!!