Een nieuwe dag en op tijd uit de veren. Ik begon weer met een trippeltje naar het UH (University Hospital) om er mijn ontbijt te scoren. Eerst even wapperen met mijn vers van de pers coronatest (en natuurlijk even lekker mijn tong uitgestoken achter mijn mondkap) en gejokt dat ik naar mijn man ging (dubbel stout). Ik hobbelde de catacomben in en wilde weer een drollenbrood halen. Beetje jammer dat die er niet waren, en dus kreeg ik een kleffe baguette met een armetierig stukkie beleg. De verse jus maakte het goed. Het broodje mikte ik in mijn tas, de jus nam ik in de hand, en daarna weer naar buiten, langs de waakBokito (tong nog maar eens uitsteken natuurlijk) en hop de taxi in naar de kliniek.

Snor stond vandaag wat in de moppermodus. De hele nacht had het licht aangestaan, omdat zijn buurman en zijn echtgenoot dat nodig vonden. Das best lastig tukken, met vol stadionlicht. In de nacht had de buurvrouw haar man ook even in de stoel gezet, en was ze zelf even gaan liggen. Ik hoorde het met verbazing aan. Het is wat dat stukje zorg betreft dus niet veel anders als het UH. Als naaste is het fijn als je meehelpt, al is het in deze kliniek echt veeeel minder ernstig, want hier komen ze gewoon helpen, vragen en kijken, ook als het niet nodig is.

Het plastic matras is natuurlijk ook nog steeds gruwelijk. Je krijgt er een zweterig lijf van en dus hebben we de deur naar het balkon maar even geopend. Mocht niet te ver van de buurvrouw, maar het windje friste door de kier de ruimte toch wat op.

Om nog wat frisser op de operatietafel te verschijnen heeft Snor nog maar even zijn baardje geschoren. Zonder spiegel is dat een ware uitdaging, en met een bot mes een dubbele uitdaging. Ach, het is al mijn schoonmaken, als het ergste maar weg is !

Snor had ondertussen al wat bezoekjes gehad van vriendelijk zorgpersoneel. Hoe het met hem ging. Dat er even een bloeddruk gemeten werd. En dat de operatie vandaag zou gaan gebeuren, vermoedelijk tussen 14 en 15 uur. Tranen schoten weer in de ogen van Snor. Hij was ZO toe aan “actie”. Het was zowiezo een emotionele dag voor hem. Iedereen is hier zo aardig, en daar moesten ze maar eens mee ophouden vond ie. Ook een filmpje van mijn collega's met een kaart vol gekkigheid aan teksten kwam binnen. Zo lief van hen, zo emotioneel voor ons.

De laatste uren voor de operatie gingen zo traag, maar rond 15 u werd ie dan toch opgepikt. Vanuit zijn plastic bed op een mini-brancard was wel weer erg pijnlijk. Gekerm, een van pijn vertrokken gezicht, nog een laatste kus, en daar ging ie, door de kruip door sluip door gangen naar de operatiezaal.

De verzorger bleef even bij me, en vond dat ik maar even goed moest gaan eten. Lekker de straat uitlopen dan kwam ik bij de zee. Daar zat een shoppingmall en eettentjes. Hij wees de route nog even vanaf het balkon. Had ik al gezegd dat iedereen zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam is ?! Ik vertrok en kon 3 tot 4 uur wegblijven. Okido. Had mezelf een halve liter bier en een Griekse salade beloofd, want daar had ik veel zin in.

En dus … bergje af, voorzichtig lopen want de slippertjes op deze tegels zijn echt glibberig glad.

Door de drukke straten en al het verkeer, kwam ik idd bij de kust uit. Even Google Maps erbij en ik zag dat het Venetiaanse fort ook vlakbij was. Daar liep ik heen. Haren heerlijk in de wind en lekker de ziekenhuissfeer uit mijn kop laten waaien.… toch een beetje vakantie.

De stad is nog altijd niet mijn ding. Het was gewoon druk, rommelig, herrie en de opgravingen, oude en nieuwe gebouwen spreken me gewoon niet aan. Maar ik had een missie en dus pakte ik een terras, plofte neer, en bestelde de salade en het bier. Zooooo fijn en ik liet het me keihard smaken. Kreeg ik zowaar nog een ijsje van het huis als toetjes, en twee schijfjes watermeloen.

Daarna door, richting het fort, gelegen bij een haventje waar vrolijke Griekse bootjes dobberen, maar ook cruiseschepen liggen.

Klopt niet in mijn hoofd. Haventjes moeten knus, klein en kneuterig zijn, zonder cruiseschepen van 15 verdiepingen.

Deze toerist maakte er toch maar een plaatje van en daarna zag ik een winkelstraat. Ook handig, want onze koffers zitten vol veul stinkende kleding, en het ondergoed is ook wel een beetje oppig aan het raken. De winkelstraat in, en bij de H&M heb ik ondergoed kunnen scoren. Daarna in een toeristenshop nog wat frisse shirtjes voor Snor, en ook scheermesjes heb ik kunnen vinden. Hoognodig, want Snor's huidige messie had er weinig zin meer in.

De winkelstraat had wel in Snor zijn smaak gevallen. Hier was pas echt veel om te neuzen. Lelijke enge clowns waar Melis voor zou wegrennen,

toeristische winkeltjes, maar ook mooie oude gebouwen, een plein met een fontein, en gezellige terrasjes waar ook straatmuzikanten hun best deden. Ja, de moeite waard hoor!

Maar er waren ondertussen al 3 uur om, en terug lopen moest onderhand wel, want ik wilde Snor niet laten wachten, want al zijn ze allemaal nog zo lief … ik ben de echte bekende natuurlijk. Khad nog even een flessie water gescoord voor thuis, en dat hele pokkeeind weer terug gesjokt, met mijn zware tas en een volle blaas met bier.

Bij mijn aankomst zat Snor met zijn rugleuning wat omhoog in bed, en keek me fris aan. Geen dubbele tong, en niks aan de hand snuit. Ik was met stomheid geslagen en had een ander beeld voor ogen, maar goed …. er zaten natuurlijk nog lekker veel pijnstillers in, dus de pret zou nog wel komen.

De arts was nog niet geweest want die had nog een operatie, en dat kon nog wel even duren. We waren beiden blij dat deze stap gezet was, en Snor vertelde nog dat ze in de operatiekamer zo top georganiseerd waren. Moet natuurlijk ook wel, maar ook hier werd er weer veel aandacht aan hem besteed en veel contact gezocht. Dikke pluimen hoor ! Ik praatte Snor bij over mijn avonturen en op het moment dat ik dacht, ik ga naar huis, kwam de arts binnenwandelen !!!

Moe van zijn drukke volle dag, maar toch zonder haast kwam hij ons melden dat de operatie geslaagd was. Het was niet eenvoudig geweest vertelde hij, mede door de spierspanning in Snor's lijf. Al zijn de kop en de kom vervangen, de manier waarop het bedoeld was, zorgde ivm de spierspanning voor veel instabiliteit, en dus heeft ie het toch iets anders uitgevoerd, waardoor Snor meer steun zal hebben. Geen idee hoe dan precies, maar er was verzekerd dat ie er wel flink wat jaren pret van zal gaan hebben. En DAT telt !! snor heeft zijn dank nog even uitgesproken, voor de fijne communicatie en duidelijkheid, voor alle tijd die hij heeft gestoken in alles, en al die dingen.

Nu is het vervolg dat Snor morgen zijn bed uitgaat, en gaat zitten, staan, lopen. Doodeng, maar blijkbaar kan het. En met wat geluk …. gaan we deze week gewoon naar huis. Wanneer, dat is nog even spannend. Het zal te maken hebben met hoe goed Snor het gaat en kan doen, maar ik weet zeker dat deze held alles op alles zal zetten om een tien te halen.

Met opgetogen snuit heb ik afscheid genomen. Buiten was het licht al bijna uit, en de taxi heeft me voor de deur afgezet. Nog even een belletje met het thuisfront, en mn vrienden van de AC om ze te vertellen dat er weer een horde is genomen. Echt …. ik ruik de aardappeltjes met andijvie en een gehakbal al bijna hoor. :-)