De gebroken nachten op mijn plankbed gaan me ondertussen best opbreken. Zal ook niet alleen het plankbed zijn natuurlijk. De hele toestand is wel een beetje klaar nu. Het ritueel van opstaan is hetzelfde, de snelheid is er alleen wel uit. Doesjen met het laatste klussie zeep uit mijn fles. Kleertjes aan, en russssstigjes aan de berg op. Het is in deze vroegte al tegen de 30 graden. Haasten is dus niet aan te raden. Bovenaan de berg pin ik fiks bedrag zodat ik straks in ieder geval genoeg heb om 7 dagen verblijf te kunnen betalen, 1 dag extra verblijf gerekend bovenop vandaag. Ik scoor 2 verse jus en een broodje, hop in de taxi en ga naar Snor.

Die meldt me dat er zo'n twee uur voor mijn komst al bloed afgenomen is. Mooi, dan kan die uitslag ook lekker snel komen zou je denken. Dat duurde nog wel even, maar toch, het kwam rond 13 u alsnog. Het bloed was goedgekeurd, en dat betekende dat de weg vrij was om te vertrekken.

De gestrandde toeristen dame kwam Snor weer checken, Snor heeft nog wat wandeltjes gemaakt en is weer even door Cootjuhs wasstraat gehaald (zeer onhandig in een klein hok met een looprek, een toilet en 2 personen en geen raampje dat open kan om de warmte te laten verdwijnen) en ook de chirurg kwam nog even buurten om Snor zijn verband te verschonen. Of ik even wilde kijken. Nououou, eigenlijk niet, maar Snor wilde natuurlijk wel even wat zien, dus heb ik een plaatje geschoten van de wond. Een jaap van een centimeter of 10, vastgezet met een rits aan krammetjes. Maar wel schoon, niet opgezet ontstoken of rood, maar voor mij niet leuk genoeg om eens even lekker op in te zoomen zeg maar. De chirurg was overigens weer zeer tevreden.

Ondertussen hadden we begrepen dat het medisch dossier naar de verzekering / AC (Alarmcentrale) gezonden was en dat zij zich zouden gaan buigen over het hoe en wat van de terugreis. We stonden dus alweer op de wachtstand, en ik kan je zeggen, die word er niet gezelliger op. Het is wel een beetje klaar met al dat zitten en wachten en het enorme gebrek aan ruimte hier. Klimmend over de bedden om iets te pakken, de verrijdbare infuuspalen die elkaar in de weg zitten (er staan er overigens ook 2 op het balkon) en je door deze dingen ook de koelkast niet kunt openen

, en als Snor wil lopen met zn looprek, moet de stoel over het bed getild, en weer terug. Al die dingen werken op je frustratie. Teveel spullen op te weinig vierkante meter.

Toen Louiza (de gestrandde toeristen medewerker) langskwam en vroeg naar de tussenstand, meldde ik dat wij aan het wachten waren op het AC. Maar zij meldde dat de kliniek wachtte op de vertrekdag omdat ze wilden weten wanneer ze Snor zijn bed weer konden bezetten met een nieuwe patient.

Ik heb een aantal belletjes naar het AC gepleegd om uit te leggen dat een oplossing wel enorm gewenst is. Snor op straat zetten was geen optie, maar blijkbaar kon het AC pas een vlucht plannen, als het dossier gelezen was, en dat dossier hadden ze blijkbaar nog niet gekregen van de kliniek. Toen werd duidelijjk dat het dossier pas vrijgegeven was als de vlucht gepland zou gaan worden. Ja …. DAN kun je lang wachten he !?! Zit je een uur of 2 te wachten voor NUL. Zo frustrerend.

Louiza heeft wat contact gelegd met de AC, een mail gezonden, en mij op het hart gedrukt druk te zetten en ze over een half uurtje weer te bellen. Dat heb ik gedaan. De boosheid was niet moeilijk op te roepen, en ik werd 2x in de wacht gezet, en 2x met een kluitje in het riet gezonden dat ze zouden bellen als de casemanager even een gaatje had. Leve het personeelstekort. Het stoom kwam ondertussen flink uit mijn oren. Administratief gezeik. Hoe ingewikkeld kan het allemaal zijn jongens.

Ik ben even de straat op gegaan om koffie voor de baas te halen, en een lekker fris troosttoetje voor mezelf. Eenmaal terug kwam Louiza ons weer tegemoet. Hoe de tussenstand ondertussen was. Ik meldde dat ik echt echt ECHT mijn best had gedaan, maar dat ze me nog niet teruggebeld hadden en dat ik over een 10 minuten WEER zou gaan zaniken. Toen meldde ze dat er in zoverre duidelijkheid was van de AC dat Snor vannacht nog in de kliniek kon overnachten, en dat de AC voorzichtig had laten weten dat ze bezig waren met de repatriering, maar dat ze nog geen datum hadden. Het dossier moest echt nog goed doorgelezen, dus we zijn weer wat meer in het vizier. Heeft mijn belletje TOCH geholpen. Ik was er blij mee, want ik ben een beetje leeg van al die administratieve leuractiviteiten die nergens toe leiden.

Ik heb na dit bericht mijn boeltje gepakt, en ben terug naar mijn stek gegaan. Snor adviseerde lekker aan zee te gaan zitten, en te dineren. Goed idee, als je je vrolijk en fris voelt. Ik zat vol opgekropt verdriet en boosheid, dus ik ben gewoon naar huis gegaan. Bloggie tikken in de rust van de krekels en de knetterende scootergeluiden van het kind van hierboven.

Tijdens het tikken van de blog werd ik toch weer gebeld door de AC, om nog wat vragen te stellen over de mobiliteit van Snor. Voor mij een bevestiging dat we echt wel weer in de picture zijn. Er werd me gemeld dat het dossier nog altijd in handen in van een arts en dat hij de medische kant bekijkt, evenals het reisplan. Ze hoopte enorm dat hij vanavond tijd zou hebben het door te nemen. Nou, dat hoop ik ook voor hem/haar, want deze dame is op ramkoers