Precies ..... om bij het begin te beginnen :

Gisteravond is er nog veelvuldig contact geweest met de AC en kregen we rond 22u het fijne bericht dat we zo goed als zeker met de vlucht van 11u45 meekonden. Alles zou geregeld worden en de bevestigingsmail van alles wat geregeld zou zijn, zou ik later in de avond nog toegezonden krijgen. Top !! Ik heb eerst Melis blij gemaakt, en ben daarna als de sodemieter de koffers reisklaar gaan maken. Het zou nog wel even pieken worden in de ochtend, want de kamerkosten moesten nog voldaan en de bon is hiervoor natuurlijk nog niet opgesteld. Omdat ik eerst bezig ben geweest met alle stinkkleren weer terug de koffer in te proppen, vond ik het niet sjiek om rond 23u nog aan te kloppen bij de verhuurder om eea te regelen. Dat stond dus voor vanmorgen op mijn agenda. Tevreden en blij ben ik mijn plankbed ingekropen.

Rond 5u in de ochtend werd ik wakker voor een toiletronde, en heb ik direct maar even mijn mail gecheckt om te kijken of de bevestiging binnen was en het allemaal niet een boze droom was. De bevestiging WAS binnen dus ik maak er een schermafdruk van en stuur hem naar Snor, omdat alle info ook voor hem interessant was. Dat was het moment dat ik zag dat hij MIJ had geappt, een half uurtje ervoor. Dat hij alles ondergespuugd had, en ook flink aan de diarree was en alles had vervuild. Ik begon te bibberen, dacht alleen maar NEE NEE NEE NEE ….. maar de kwade droom was waar.

Ik ben meteen weer gaan bellen …. met de AC, die in deze graag advies van de arts wilde hebben. Daarna heb ik direct gebeld met CIC (Creta Interclinic), maar zei gaven aan dat ik bij de dames van de gestrandde toeristen moest zijn, en of ik om 7u even terug wilde bellen. JoeJoe …. gelukkig heb ik geen haast joh. Natuurlijk zag ik de bui al wel hangen, maar toch he …. ergens hoop je dat dit niet gebeuren gaat. We zijn tenslotte ZO dichtbij de thuisreis nu.

Helaas. Om 7u sprak ik een arts, die bij Snor zou gaan kijken en overleggen zou met zijn chirurg. Binnen het half uur kreeg ik van Snor een appje dat hij nergens heen wilde nu. Hij was slap, leeg, beroerd, en niet in staat om te reizen. Helemaal logisch, helemaal te begrijpen, maar potverdorie zeg. Je gaat toch een beetje bedenken dat je nu alles wel gehad hebt. En dus maar de AC bellen en vertellen dat ze hartelijk bedankt worden voor alle ondernomen acties, maar dat het hele circus geannuleerd kan gaan worden. We blijven hier !

Ik heb Snor laten weten dat ik in het geval van geen vertrek nog even ga proberen wat slaap in te halen. Ik heb wat poppetjes op het thuisfrond ingelicht, en heb mijn mobiel in de hoek gesmeten. Mn hoofd heb ik onder het laken gestoken en stiekem enorm gevloekt ….. en viel in slaap. Een uurtje later werd ik wakker. Zoemende bliepjes van mijn mobiel met steunbetuigingen. Ze zijn fijn, die hartverwarmende troostende woorden van het thuisfront.

Sloom begon ik mijn dag. Lusteloos, beetje zwaarmoedig. Het is natuurlijk wat het is, en zo reizen wil niemand. Je moet er niet aan denken dat je in het vliegtuig zit en daar aan twee kanten “losgaat”. Dat is oprecht vervelend en smerig bovendien voor iedereen ! Ik heb besloten niet meer aan de thuisreis te denken ….. als dat lukt. Beter worden, aansterken, en fit2fly zijn is eerste prioriteit. Wanneer dat is ….. ik houd het voorlopig maar op maandag of zo …. dit is niet zomaar voorbij.

Ik sjok de berg weer op, scoor mijn verse jus en brood, hop in de taxi en laat mijn snuit zien. Snor zit wat slapjes rechtop. Hij meld dat zijn bloed is afgenomen om te controleren, en ook dat hij moet proberen in een potje te poepen met een doorsnee van een centimeter of 5. Zelfs zonder diarree lijkt me dat een ware uitdaging, en ik ga er maar even niet over nadenken. Ze lossen het maar op, en dat deden ze gelukkig ook !

Snor heeft regelmatig wegtrekkertjes en snurkt er lustig op los. Ik probeer ook wat te slapen in de stoel, maar daar komt niets van. Ik neem wat zuinige hapjes van mijn baguette, maar smaken doet het niet. Ik ben gewoon moe ….

Veel gebeurt er vandaag niet. We hangen, spelen met de mobiel, kletsen wat over wat voor onderdelen op een andere plek moeten liggen, en ik haal wat ontsmettende doekjes over smerige onderdelen (handvaten, de bedrand, deurknoppen, de koelkastdeur). Ik geef Snor zijn deo, voor een wat frisser gevoel, en zie ineens dat zijn flesje doesjgel niet dicht was. Heel de tas vol met plakzooi. Had ik weer lekker wat te doen. Alles eruit, lapjes erover, en uiteindelijk de hele tas in de wastafel gewassen en uitgeknepen. Dat gaf natuurlijk flink wat schuim en toen ik eenmaal een beetje tevreden was met het resultaat hing ik de toilettas op de infuushaak op het balkon.

Met deze temperatuur issie vast ZO droog. Ik liep terug naar het badkkamertje, en zag dat op een putje een lekkere schuimberg ontstaan was. Doorstroming is niet alles dus, maar het rook wel helemaal fris !

De chirurg kwam nog even buurten en we praatten hem even bij waarom we nog niet vertrokken waren. Daarna was er een dingetje over het halen van medicatie bij de apotheek in Griekenland wat voor frustratie en irritatie tussen Snor en mij zorgde. Hoog tijd voor mij om even het pand te verlaten en adem te halen.

Het is een combinatie van dingen regelen, tegenvallende resultaten, wijzigingen van plannen, het maken van weer nieuwe plannen, en het opnieuw wijzigen van plannen, wispelturigheid, slaapgebrek en vermoeidheid. Ik moet het zelf echt even anders gaan doen.

Het bergje ging ik af, richting de zee, en koos een mooie toko en een zitplek met uitzicht op zee. De Griekse salade en een biertje werden snel gebracht en zo heb ik een flinke tijd voor me uitzitten staren. Beetje huilen, beetje boos, beetje mijn plan trekkend hoe ik het anders kan doen. En nu wil ik dus loslaten wanneer we vertrekken, en elke dag even de deur uit richting de kust om mijn hoofd leeg te waaien.

Die gedachte helpt, en ik blijf nog even lekker staren over het water, duik nog even een kledingwinkel in, want mijn kleren meuren XL, en een schoon niemendalletje voor weinig kan ik wel gebruiken. Ik vind wat leuks voor weinig in een jongemeiden winkel (leeftijd is maar een getal toch) reken af, en een paar uur later kwam ik terug bij Snor, en hij blijkt een 3e nieuwe buurman te hebben.

Een Engelsman die een aantal keer flauw gevallen is, maar de reden hiervoor is nog niet duidelijk. Ze vertellen al vanaf 12u30 te wachten op iemand om mee te praten. Ik hoor niets geks en vertel ook mijn verhaal. Ik geloof dat ik ze wel wat bang heb gemaakt. Toch is het fijn dat we ons leed even kunnen delen. Ze zeggen dat ze zelf hopen morgen gewoon terug te vliegen, zoals gepland is. Ik gok dat dat um niet word, want ik hoor eenzelfde soort verhaal als bij ons, over een medisch rapport wat nog niet naar hun verzekering is gezonden. Ik adviseer ze om een beetje te pushen, omdat dat nog wel eens kan helpen. Het blijkt te kloppen. Ik ben bijna een local joh :-)

Begin van de avond word Snor zijn eten gebracht. Stinkende aardappeltjes, een bouillonnetje, twee citroentjes en een rode drilpudding. De pudding wil hij wel proberen, want die is lekker fris. Helaas beland die pudding na 7 happen alweer in een spuugbakje, en tel ik in gedachte nog maar een extra dag op bij ons vertrek (ik zit nu op minimaal maandag ….. en dat levert mijn hoofd weer een dagje extra “rust” en dat voelt eigenlijk prima !)

Rond 19u ben ik wel weer klaar, en vertrek richting mijn thuisbasis. Ik gooi er een blogje uit, eet een stukkie fruit, en spring onder de doesj met een old school stukkie olijfzeep die hier voorhanden is. Handig. Ik duik op tijd mijn mand in. Ik heb slaap in te halen en morgen …... is morgen.