Weten dat er op zondag niets gaat gebeuren zorgde waarschijnlijk voor een goede nachtrust. Nauwelijks wakker geworden en rond achten ben ik opgestaan. Wel nog met pijnlijke schouders, want dat bed is nog altijd gewoon ruk, maar toch …. het hoofd was lichter dan het afgelopen week is geweest en das winst !

Ik begon meteen met Snor checken en die is deze dag ook aardig begonnen. 4 gortdroge minicrackers die smaken naar een hap stof heeft ie weggedipt in een bakkie thee en dat is binnen gebleven. Top ! Het scheelt ook dat hij prettig Engels gezelschap heeft. Maakt zo'n verblijf toch net ff gezelliger.

En inderdaad, want bij aankomst zaten beiden heren in hun ziekenhuis-reclame-outfit een echt team te zijn zoals de clubshirt bij voetbal. Misschien zat er nog wel een wedstrijdje op de gang in. De een met een looprek, en de ander met een stang waar je je infuus ophangt. De Engelsman Chris heeft een heerlijk gevoel voor humor en kan lekker kletsen.

Omdat het zondag is, is er weinig actie in het ziekenhuis. Alsof we nog niet genoeg gezeten hebben. Wel de gebruikelijke checks, het verwisselen van de zakken vocht, het brengen van de pillen van de dag, een opfrisbeurt in de kleine badkamer, en ook voor billen vegen kun je me roepen tegenwoordig. Yoejoe.

Toch is het een feit dat Snor wil eten, maar niets krijgt waar hij van houd (denk aan de crackers zonder beleg, kleffe plakaardappelen, een puddinkje, bouillon met vermicellibolletjes). Daarvan raakt hij best geirriteerd, cranky, en ik denk dat hij zou stampvoeten als hij zou kunnen. Helemaal te begrijpen natuurlijk, maar wat doe je eraan. Shoppen in de buurtsuper mag in principe niet, want dan is de kliniek het overzicht kwijt als het toch weer verkeerd gaat. Ook dit is even zoals het is, maar het is wel vervelend als je aan wil sterken omdat hij zich gedurende de dag best wel beter voelt, maar niet eens gewoon een boterham kunt eten met jam (om maar wat te noemen) om te kijken of dat lukt. Het voelt als een verloren dag, en we zitten al op dag 8. Mag het een keer klaar zijn alsjeblaft.

We hebben het geprobeerd gezellig te houden, maar dat lukt niet altijd. Blij momentje was wel toen we bezig waren met het puddinkje weg te werken, dat Paula, de vrouw van Chris, aan kwam draven met een feestelijk kartonnen bordje dat ze hadden meegenomen uit Engeland omdat ze jarig was tijdens deze vakantie. Werd het puddinkje toch even smakelijker van !

Omdat ik het zelf eens even helemaal anders zou doen, en ik mijn beloftes nakom, heb ik het pand ontvlucht, ben richting de zee gelopen, en daarna richting het Venetiaanse fort. Weer die wandeling in de hete zon en weinig schaduw. Gelukkig was er bij zee een verfrissende wind, en zat er in mijn tas bijna een liter water. Het zou wel goed komen.

Zo buiten lopen voelt echt wel even fijn. Langs de zee, de boulevard met wat “kunst”, lekker de toerist uithangen, al is het dan alleen. Het fort lag aan de grote haven met de grote ferries en kleinere vaartuigen. Via een lange vlonder kwam je bij de entree en liep je direct na betaling door de gangen waar eea terug te lezen was over de geschiedenis, er waren wat kruiken,

en oude foto's, kanonnen en kogels, en afgezette doorgangen. Ik heb gedaan wat ik meestal doe op dit soort plekken. Plaatjes kijken, sfeer proeven. En het voelde goed, het zag er goed gerestaureerd uit ook, en sfeervol was het ook, al is de geschiedenis natuurlijk minder prachtig.

Na de catacomben ging ik de trap op en kwam op het “dakterras” met doorkijkjes waar je dan gaat staan met je verwaaide hoofd (en daar ZO okee mee zijn)

, een geweldig uitzicht op de haven van Heraklion, de eindeloze pier, en de blauwe zee. Een fijne plek om even rond te hobbelen, foto's te maken met je zelfontspanner,

en een telefoontje aan te nemen van de AC die wilde weten hoe het nu met Snor was. Ik vertelde dat het op zich aardig ging. Dat hij van de heupoperatie goed hersteld, maar dat hij nog flink aan moet sterken na zijn spuug en poepsessie. EN dat dat moeilijk is met het voedsel wat hij krijgt. Dat begrijpen ze en morgen bellen ze me weer, want DAN zal er weer contact met de arts zijn. Wellicht dat de arts dan ook een uitslag heeft van de onderzoeken die zaterdag zijn gedaan.

En door, want ik ben net de toerist dus wegwezen met dit belletje. Ik rond mijn rondje in het fort af, en besluit nog ff ergens een happie te eten. Ik duik een terras op met uitzicht op de haven en bestel een tonijnsalade en een smoothie en laat het me smaken. Er is ondertussen 2.5 uur voorbij en ik ga toch maar eens terug, want het leven is niet alleen maar lekker buiten hobbelen.

Terug op zaal zijn Chris en Paula aan het reorganiseren. Rugzakken vol opladers en zooi, boodschappentassen met chips en koekjes. Alsof ze hier voor eeuwig gaan blijven, en daar twijfelen ze idd nog even over :-P. Snor zn eet-moppermodus neemt wat nare vormen aan en als er weer voedsel wordt gebracht valt ie aan op de droge rijst waar de citroen over wordt uitgeknepen. De aardappelen laat ie liggen, want die zijn ieuw, maar de rijst gaat tot de laatste korrel op. De rode pudding bewaart ie nog even. Nu issie blij dat ie wat opheeft, al moest ie er bij fantaseren dat het ook die lekkere maaltijd van mij had kunnen zijn.

Na de maaltijd ben ik weer afgetaaid richting de basis. Hop de taxi in en via google translate aangeven dat je een bonnetje wilt. Dat werd geregeld. Handgeschreven en voor niemand te begrijpen, en 5 euro duurder dan alle andere taxi-chauffeurs rekenen. Om dat nou te gaan betwisten via google-translate ….. ik zie wel wat ik terug krijg van de verzekering hoor. Doeidoei.

Ik pinde nog maar eens een buidel geld voor als ik mijn appartement bij vertrek ooit een keer moet gaan betalen, en ben terug gelopen. De ergste hitte is wel weg en dat loopt een stuk prettiger. Ik denk vast na over mijn avondmaal en heb er al zin in. Maar ik ben even vergeten dat het zondag is en de pizzeria dus dicht is. Mooi man. Moet ik de berg weer op, want daar is Manola met broodjes, salades, een winkeltje en drankjes. Ik heb geen stappenteller, maar ik vermoed dat ik er behooooorlijk wat gezet heb vandaag.

Met een tas vol water en voedsel sjokte ik weer terug, heb de tas uitgepakt, en ben lekker weer gaan bloggen met een broodje en een flesje cola aan mijn zijde. Eerst met de deuren open, want het is wat warm in mijn hok, maar al snel kwam de bovenbuurjongen weer met zijn knetterende quat voor mijn deur rondjes knallen. Gas open gas dicht gas open gas dicht. Er zitten ook wat mensen buiten te keuvelen op zijn Grieks (lees luidruchtig).Niet echt rustgevend, en dus knal ik mijn deuren dicht en probeer niet te gaan gillen, maar me lekker even te focussen op de blog. En ja hoor ..... dat lukt !

Daarna okselfrissen en een wasje ondergoed en hemdjes regelen. Het knapt vast enigszins op met shampo. En zo niet dan niet. Morgen gaat de werkweek in het ziekenhuis weer beginnen. Eens kijken of Snor wat beter voedsel gaat krijgen om aan te sterken (anders voorzie ik dikke discussies), EN of het ook echt binnenblijft. De gegeten rijst lijkt iig goed te zijn ontvangen, maar verder ….. denk ik gewoon nog maar nergens aan …..