Met alweer een waardeloze nacht de dag beginnen. Ergens gedurende deze dag zal de man met de hamer wel komen, want ik mis een uur of 3 aan nachtrust. Het is wat het is, en het ochtendritueel gaat van start, met wat digestive koekjes om te beginnen. De hele granen die erin zitten, bombardeer ik tot brood en dat gaat prima als beginnetje. Daarna bergie op met de volle bak zon op de bakkes, jus met ijs scoren, en een broodje en hop de taxi weer in richting Snor.

Chris en Snor hebben de tranen nog in de ogen van het lachen. Er wordt me verteld dat er deze morgen een hilarisch moment was met een verpleegster die een klusje had met de armen van de heren. Iets met een infuus die verwijderd werd, en waar dan even een lap omheen moest, plus een matje wat normaal onder je billen wordt geduwd, om de arm, en dat mocht er na verloop van tijd dan wel weer vanaf. Iets met mooi helen en weer als nieuw zijn. Terwijl Chris “behandeld” werd liepen bij Snor de tranen over de wangen, omdat het er gewoon erg dommig uitzag. Chris had onderhand ook de lachkick, en de verpleegkundige begreep niet wat er nou zo lollig was. Na Chris was ook Snor aan de beurt, maar ik denk dat de dame blij was dat ze bij deze hysterische mannen weg kon. Ik zag de arm van Chris, en begreep wat er zo te lachen was ….. dit was echt onzin. Snor had zijn lappen al afgedaan, maar Robocop-Chris was braaf en bewoog lekker met alle lappen om zijn arm.

De chirurg kwam nog even bij Snor kijken en zijn heupwond opnieuw verschonen. Hij was alweer tevreden over zijn herstel, en meldde tussen neus en lippen door dat het spuug- en kotsfeest ook HEM was overkomen, en DAT vond ik dan wel weer bijzonder en niet okee eigenlijk. Wat zegt dit over deze kliniek …. Hoe dan ook, deze vrolijke vriend had wel goed nieuws, en dat is dat hij wel weer groen licht wilde geven: F2F (Fit to fly)! Hij zou het doorgeven aan de administratie en ik heb meteen de telefoon gegrepen en heb gebeld met de AC

Daar heb ik ze weer op het hart gedrukt vooral bezig te gaan met de repatriering en dat ze ook melden aan de kliniek dat ze dat doen en dat Snor nog wel een nachtje hier gaat blijven. Zo hebben zij ruimte eea te regelen, weet de kliniek dat ze de F2F kunnen doorsturen naar Nederland, en kan Snor nog wat aansterken want eten heeft ie nog niet heel veel gedaan. Maar WAT ie eet, blijft waar het hoort, dus het gaat echt de goeie kant op. Toch ….. echt blij voel ik me niet. DAT voel ik pas als we in het vliegtuig zitten denk ik. Al wordt de reis zelf ook wel een soort uitdaging, maar laten we bij het begin beginnen …. met een noodgang vertrekken.

De maaltijden die Snor krijgt zijn nog altijd niks. Droge stoffige crackers, droge rijst, kleffe aardappelen en rode puddinkjes. Maar omdat de arts heeft gezegd dat ie best alles mag gaan eten, ben ik de buurtsuper ingedoken, heb een bruine baguette gehaald met pitjes, een potje jam en wat fruit. Nou is Snor zijn maag natuurlijk gekrompen tot doperwt grootte, maar het beetje eten wat ie deed smaakte hem wel weer. De goede kant gaan we dus op.

Om 13u heb ik het pand weer verlaten. Die eindeloze lange weg met de zon op mijn bol naar beneden, afkoelen in de zeewind, en dan de winkelstraten door. Wel oppassen, want sommige sjieke stukken hebben van die gladde tegels dat je zomaar uit zou kunnen glijden, en dat doe ik liever niet ! Ik kom mooie gebouwen tegen, een oude fontein die alle toeristen willen fotograferen (jaja, ik ook)

lekker veel terrasjes volgeprakt met toeristen, en ik ga even een wel heel smakelijk ijssie happen want de temperatuur in deze straten is een stuk hoger als langs de kustlijn.

. Ik kruip in de schaduw van een gebouw en genieten even lekker. Daarna loop ik terug naar de kust, en ga iets verder weg van de drukte een terras op dat uitkijkt over zee, en scoor daar een halve liter en krijg er een bakje chips bij die vrolijk mijn bakje uitwaait. Snel eten dus !

Ik probeer aan het idee te wennen dat we morgenavond thuis zijn. Hoe fijn zou dat toch zijn ! Toch, ik laat het wat los, want er kan nog best wel wat gebeuren. Terug in de kliniek, bel ik eerst met de AC, want die hadden beloofd me te bellen als de F2F binnen was en dat was nog niet. Ook toen ik belde was dat nog niet binnen, dus ik kreeg alweer jeuk. Ze verzekerden me dat het document morgen zou worden aangeleverd, en dat ze alles al hadden geregeld, van vervoer tot tickets. Het was dus wachten op het document. Ik juich dus nog altijd niet echt.

Toch klaag ik even niet, want Paula en Chris zitten in de nare situatie dat ze alle kosten voor moeten schieten ivm gedoe met de verzekering in combinatie met de kliniek. Dus het verblijf en alle onderzoeken moeten uit eigen zak, en dat loopt echt behoorlijk in de papieren. Hebben wij het eenvoudiger, want enkel mijn verblijf en mijn taxi moeten vooruit betaald en komt later wel terug. De rest wordt geregeld. Ik knijp dus even in mijn handen.

Snor zijn avondeten is weer niks (kale rijst en aardappelen) en dus snijd ik een stukkie baguette en smeer er jam op. Snor zijn tenen krullen om zoveel smaak. Hij is blij, en ik ga maar naar mijn stekkie, scoor meteen mijn standaard souvlaki met salade, en spreek de verhuurder aan. Dat het goed gaat met Snor en dat we hoogstwaarschijnlijk terug kunnen. De rekening wordt alvast opgemaakt, en ik tip ze want oh wat zijn ze lief geweest.

Ik geniet van mijn maaltijd, vervloek dat kind met de knetterende quad, schrijf de blog, en zie ondertussen ook dat ik een mail van de AC heb dat het ECHT geregeld is en dat ze de F2F toch al hebben ontvangen. Mijn hart maakt een huppeltje. Zou ik morgen echt voor het allllllerlaatst naar de kliniek gaan ?