Opstaan met de hoop dat het vandaag echt gaat gebeuren. Dat we echt Kreta kunnen verlaten. Als ik mijn mobiel pak bij het wakker worden, zie ik dat Snor juist een berichtje heeft gemaakt dat hij zich echt goed voelt en al het genuttigde voedsel nog altijd binnen houd. Toch hou ik de slag om de arm. Nog altijd. Het is iets te vaak anders afgelopen.

Ik vertrek voor mijn verse jus, spring in de taxi en veel praten doe ik niet. Veel chauffeurs spreken zo weinig Engels, en ik heb eigenlijk geen zin meer om mijn best te doen er een gezellig ritje van te maken. Bij aankomst doe ik mijn mondkap weer op en zie dat Snor al bezig is met een scheersessie. Wassen doen we even samen, en hij trekt een toeristenshirt aan die ik eerder tijdens zijn verblijf hier, gescoord heb in de winkelstraat. Blijkt ie net een maatje te klein. Verdorie.

Ik heb nog wel tijd over, en dus ga ik op het heetst van de dag toch nog even terug om te kijken of ik de drie gekochtte shirts kan ruilen. Met de zon weer goed fikkend op de bol hoop ik snel bij de kust te zijn. Daar staat vaak wat verkoelende wind. Helaas. De wind stond een “verkeerde kant” op, en dus was met water stromend over de rug en het voorhoofd rustig wandelend naar de t-shirtwinkel. Onderweg had ik bedacht ook een shirt mee te nemen voor Chris. Omdat ze zoveel pret hadden gehad over de kliniek-outfit, leek een gewoon shirt me een positieve herinnering op ons contact.

Ruilen was gelukkig geen probleem, en zo ging ik met een zak vol nieuwe shirtjes even richting een terras om nog even wat cola te tanken. Lekker in de schaduw, kijkend op het fort, en al het verkeer dat voorbij rijd. In 5 minuten komen er, zonder overdrijven, wel 5 hop-on-hop-off bussen voorbij.

Wat een kermis met al die toeristen. Ik ben wel weer toe aan wat rust, en sjok langs de kust in zo'n 30 minuten met de watervallen over mijn rug weer terug. Niet te doen !

In de kliniek was het lekker koel, en ik haalde de verrassing voor Chris uit de tas. Die was enorm blij verheugd, vond het fantastisch, nou waren Snor en hij toch nog een team ! Als extraatje nog een armbandje met een klavertje 4 met Grieks wakend oog om ze toch nog wat geluk te wensen met de verdere afhandeling van hun drama.

En hoe mooi dit kleinigheidje samenviel met het goede nieuws dat ook zij terug naar huis konden en wel een dagje later dan wij. Heel fijn, al moesten zij wel alle betalingen geregeld hebben, en gaat de strijd vanuit huis nog even door om het geld weer terug te krijgen. Bijzaak. Het grootste geluk is hier weg te kunnen. Een feestelijk dag dus !

De heren trokken beide hun nieuwe shirt aan toen de arts net aankwam. Die vond het fantastisch en vroeg of de heren even mee wilde lopen naar het centrale punt. Er moest namelijk een foto-sessie plaatsvinden want dit was toch een unicum voor ze blijkbaar. Drie verpleegsters, een arts, de heren en ook wij als echtgenotes …. het hield niet op. Een hilarisch moment. Ik gok dat ze zich ons nog wel zullen herinneren. Er is door de heren zoveel gelachen, en dat hebben ze hier in de kliniek vast weinig meegemaakt. En nu gaan die gekke mannen ook nog eens met een zelfde shirt het pand verlaten. Morgen maar eens kijken of we op de website staan als reclame :-)

Na de fotoshoot heb ik afscheid genomen van deze lieve mensen, om de koffers reisklaar te maken. Dus knuffelen, en de taxi in. Ik ga er toch bijna in geloven dat het vertrek een feit is zeg …. Terug op mijn basis vraag ik de verhuurders een taxi te bestellen voor half 6 (nog een stap in de goeie reisrichting) en ga aan de slag met verzamelen, herindelen, schikken. Ik eet in mijn enthousiasme een zak chips leeg,

prop al het vuil in een vuilniszak, haal het bed af en gooi alle was onder de wastafel, en als ik echt klaar ben ga ik nog even lekker doesjen. Niet teveel water gebruiken, want dan gutst het over de drempel. De shampo en zeep verdwijnt in de koffer, koffers op slot en dan vind ik dat het maar moet gaan gebeuren. Het laatste kwartier duurt eeuwen en als de taxi komt, lever ik mijn kamersleutel in, en knuffel ook deze lieverds en bedank voor alle goede zorgen, zwaai de hond uit en dan verdwijn ik.

Op het vliegveld is het knetterdruk, en ik ga vast bij de juiste balie staan en kijk om me heen of ik Snor al zie. Hij wordt met de ambulance van Interclinic gebracht. Ik krijg een app-je van Chris dat ze hem opgehaald hebben. En inderdaad zie ik enige tijd later de broeder lopen die ons ook op de heenreis gehaald heeft. Hij haalt de assistent van de luchthaven, ze halen Snor op met een rolstoel die te klein is voor zijn lange benen, en in niet al te lange tijd zie ik hem, en hij ziet mij. We glimlachen, en we geloven het nu allebei pas echt. We gaan naar huis !!!

Ik laat de F2F formulieren zien, het medische document, en mijn paspoort. De koffers worden ingeleverd en krijgen een boardingpas. Daarna sjok ik met mijn handbagage, de trolley en een looprek (lekker veel om te sjouwen) achter Snor en de assistent aan. Eerst de handbagage checken en dan kunnen we door naar de gates. Daar moeten we nog zo'n 3 kwartier wachten voor we doorgaan voor de volgende stap.

Net even tijd om een donut en een koffie te scoren voor Snor, en dus laat ik hem achter, hij gooit zijn voeten van de steunen, want hij mag eigenlijk zijn benen niet in een kleinere hoek dan 90 graden houden (en dat is dus WEL het geval bij deze kleine rolstoel), en ga de gekte van de winkelruimte in. Een mierennest is er niks bij. Het is er warm, druk, bedompt, viezig en ongemakkelijk en ik ben blij dat ik snel klaar ben om weer terug te gaan naar de wachtruimte. Ook druk, maar een stuk minder bedompt. Snor geniet van de vrijheid om te kunnen eten wat hij wil, en de koffie smaakt hem ook. Mooi ! Op krijgt hij hem niet, want we worden gehaald om te boarden.

Een assistent gaat met Snor en nog een brokkenpiloot in een rolstoel naar een lift, waar we op het vertrekplatform uitkomen. Eerst een soort vrachtwagen met laadbak in, daarna rijden we naar het vliegtuig. Daar beweegt de laadbak omhoog tot de cockpit, en gaan we als eerste het vliegtuig in.

Geen trappen lopen dus. Enkel van de ingang van het vliegtuig naar rij 9. Dat ging ook al prima, en de vliegtuigstoel zat ook comfortabel genoeg. Alweer fijn ! Snor had een plek aan het gangpad, zodat hij met zijn goede sterke been het gangpad in kon stappen. Er waren voor ons 4 stoelen gereserveerd. De twee stoelen naast Snor waren vrij gehouden, zodat er niemand was die voorbij Snor hoefde. Fijn geregeld, omdat de vrije beenruimte niet mogelijk was. Dit was een prima oplossing. Ikzelf zou aan de andere kant van het gangpad moeten gaan zitten, maar deze flexibele dame springt wel over Snor heen, en is lekker bij het raam gaan zitten omdat ik zo gehecht ben aan de horizon :-)

toen we zaten kwam de rest van de toeristenmassa en konden we vertrekken. Even een knijpje in de handen, een glimlach …. we gaan …. we gaan ECHT …... heerlijk !!! Na 10 extra dagen vol spanning, onzekerheid, gedoe en geregel zijn we er enorm aan toe. De vlucht gaat voorspoedig, al zitten we op een koude stek waar de airco net wat harder loeit. Gelukkig kan bij navraag de temperatuur iets opgeschroefd. Een bakkie warme koffie om je handen omheen te leggen doe de rest !

Verder was ik stiekem blij dat Snor geen wandeltje richting het toilet hoefde te maken terwijl we op 12 km hoogte zaten. Daarvoor loopt hij toch niet zeker genoeg. Bij aankomst moest er wel weer gewacht tot iedereen het vliegtuig uit was, maar dat is voor ons al standaard.

De rolstoel werd weer bij de uitgang klaargezet, en via een korte wandeling kwamen we bij een kleine taxi uit. Die taxi bracht ons en de andere stumperd door een bijna leeg Schiphol (ook een aparte ervaring) richting de bagageband, en daarna was het weer overstappen in de rolstoel. Bij de bagageband konden onze spulletjes direct opgepikt worden, want alle andere toeristen waren al vertrokken. De volgende etappe was naar de vertrekhal, waar een ambulance al voor ons klaarstond.

Corrie en haar mannelijke collega hielpen Snor van de rolstoel op de brancard, hesen de bagage in de ambulance, en de laatste etappe kon verreden. Ik zat naast de chauffeur lekker voorin, en Corrie hield Snor gezelschap. Corrie was een gezellige kakeltante en mijn chauffeur zei al dat hij het schuifje maar dichthield tussen de cabine en de ruimte waar zij zaten, anders konden wij ons gesprek niet meer voeren. Hij zat vol enthousiasme te vertellen over zijn baan, en de mensen die hij overal ter wereld kon ophalen of wegbrengen. Een bijzondere wereld waar ik het bestaan gelukkig niet van weet, maar waar ik bijzonder dankbaar voor ben er gebruik van te kunnen maken.

We belandden op de Gerstakker rond 1u en de brancard bracht ons letterlijk tot onze achterdeur en ze bleven tot hij de drempel over was. Ze waren ook genegen om hem de trap op te helpen, maar Snor zou Snor niet zijn als hij het wel genoeg vond zo. We bedankten de hulptroepen, zwaaiden ze uit, en wilden alleen nog maar naar bed.

Koffers bleven staan, post werd genegeerd. Snor ging de trap voorzichtig op met mij als vangnet achter hem, en ook dat ging prima. We zijn thuis ! Hartstikke thuis.

En morgen …. morgen beginnen we met een weg vinden in deze nieuwe situatie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wil ik ook hier even bedanken voor iedereen die ons een hart onder de riem heeft gestoken tijdens de laatste 10 pittige dagen. Weten dat er zoveel mensen met je begaan zijn. Ik kan niet uitdrukken wat het betekent heeft. Het waren emotionele dagen, voor Snor en voor mij. Er zijn veel tranen gelaten, en juist dan geeft een vriendelijk woord, een hart onder de riem, en berichtje, appje, of wat voor vorm medeleven ook een beetje kracht en hoop. Bedankt dus ! Namens ons allebei ! Het heeft ons erg geholpen !