Lasithi Hoogvlakte

Deze nieuwe vakantiedag brengen we ook niet in de luie stoel door. Het zonnetje schijnt ons vrolijk tegemoet en we willen een rondje op de Lasithi hoogvlakte maken. We waren hier ook op onze huwelijksreis, maar toen waren we er met de brommer heengetuft en eenmaal aangekomen was het zo vroeg in het seizoen veel te koud en winderig naar onze zin om de hoogvlakte echt op te gaan.

Het weer is nu prima en dus wagen we een nieuwe poging. De route erheen is prachtig, al blijft de snelheid een irritante factor tijdens het autorijden. De loeiende sirene op de navigatie is ondertussen wel onderdrukt. Dat helpt …. een beetje. De route met gele brem en de bloeiende oleander in de bermen is mooi, de bochtige weg genieten, en de bergen met het uitzicht echt wel helemaal prachtig.

Al snel komen we bij de toegangsweg naar de hoogvlakte., op zo'n 850 meter hoogte We rijden langs een heuvelrug met een rij windmolens waar van de meesten maar weinig over is. We denken ze nog wel te herkennen van ons bezoek in de vorige eeuw. Nu staat er wel een restaurant met uitzicht naast, en ik dacht niet dat dat TOEN zo was, maar goed …. we moeten nog even de foto's terugkijken.

We rijden de heuvel over, en zien een vlakte die zo'n 5 bij 5 kilometer groot is. We rijden een rondje, door verschillende weinig noemenswaardige dorpjes, waar het verval soms ook flink toegeslagen is.

Van alle windmolens die er gestaan hebben, zijn er nauwelijks nog functionele te vinden, en eigenlijk zien we er zowiezo nauwelijks windmolens, behalve als miniatuur voor de toerist in het winkeltje aan het begin van de vlakte en wat andere losse flodders in de velden.

We rijden een rondje, en er zijn op sommige punten echt mooie plaatjes te schieten. Maar ondertussen wil ik de auto wel uit.

Toeren is leuk, maar even de auto uit is leuker. En dus parkeren we na het rondje over de vlakte de auto bijna bij het beginpunt, en kiezen een gezellig terras uit, met uitzicht over de vlakte en de bergen, en wat schaapjes in het veld. We zitten in een verkoelende bries en genieten van ons bekende recept. De tzaziki is wat romiger dan we bekend zijn, en de bier is ook nu weer geen Mythos.

Toch laten we het ons smaken, en is het met de rustige Griekse achtergrondmuziek een fijn moment op een prima stek.

Na de rustpauze rijden we een klein stukkie verder richting de molens. Ik drentel er wat omheen, kijk aan de andere kant van de heuvel nog even het dal in, beklim de heuvel van los grind en gladde stenen op mijn slippertjes om de molens van dichtbij te bekijken en schiet wat kiekjes. Daarna is het wel klaar en gaan we de berg af, terug naar Avdou.

De rest van de middag besteden we op de thuisbasis in de chillmodus. Ik duik in mijn dwarsliggerboek en Snor doet zijn eigen ding. Het plan om verderop de berg wat te gaan eten laten we varen. Ik heb echt geen zin meer om nog te rijden vandaag, en dus bestellen we op de thuisbasis een meer dan prima avondmaal, en zo zitten we in stilte, met natuurlijk wel die luidruchtige krekels op de achtergrond, te genieten op ons eigen terras, met de mooiste fles rose die we konden vinden op tafel. Het oog wil ook wat. De rose is overigens net zo feestelijk als de fles. De wijn in het glas ziet er wel wat scheef uit, of ligt dat aan mijn ogen vol rose ?!

En zo is er zomaar weer een vakantiedag afgesnoept van ons minireisje.

Agios Nicholaos

Ondanks de krekelconcerten was er in ons appartement enkel serene stilte in de nacht, zodat we slaapmeters konden maken. Heel prettig en nodig. We nuttigden ons ontbijt op ons terrasje, ook nu weer in de schaduw, dus die parasol missen we ook nu niet. Bijna als herboren (sommige dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn), zijn we rond 11u in de auto gestapt om de dag door te kunnen brengen in Agios Nikolaos, meer oostelijk op het eiland. Met de navigatie is het allemaal reuze eenvoudig te vinden.

De enige stoorzender is wat mij betreft de toegestane snelheid op de wegen. Het leidt wat mij betreft af van waar het over gaat, en dat is veilig rijden. Ik rem af, geef gas bij, en rem weer af, en probeer echt mee te gaan met wat de borden me vertellen. Maar in no time ben ik de voorste in een file, en ik kan je zeggen, een rits auto's, busjes en vrachtwagens op je bumper stemt niet vrolijk wat Snor er ook van zegt. Als ik harder ga dan de borden aangeven, gaan er enorme niet te negeren sirenes op mijn navigatie af. Als ik die sirene negeer, riskeer ik een foto op de flitskasten. Dan maar lekker mopperen en vloeken, en een gemiddelde snelheid tuffen.

De route is mooi door de bergen en langs de kust, haardspelderig op sommige plekken, en er staan op veel plekken langs de weg enorm grote en bloeiende oleanderstruiken. Is er toch nog wat te genieten tussen het vloeken door,

Na een klein uurtje zijn we in Agios Nikolaos. Een stad die we niet meer herkennen van 30 jaar geleden. Zou ook wat gek zijn. De navigatie brengt ons naar een ruime volle parkeerplaats waar net iemand wegrijd en wij dus lekker snel onze auto konden parkeren. Top !

We willen richting het binnenmeertje Voulismeni, de plek waar het hier allemaal om te doen is. Daarvoor wordt Snor zijn klimvermogen in de hitte meteen op de proef gesteld. Rustigjes klimmend komen we er wel, en we belanden op een gezellige toeristische autovrije winkelstraat, lekker in de schaduw en met wat bomen links en rechts. Het oogt gezellig en gaat bergafwaarts.

We vinden slippertjes, souveniertjes, zonnebrillen, keramiek, kleding. Het standaard werk eigenlijk, maar we vinden het leuk ! Als we bijna onderaan de berg zijn zien we het binnenmeertje tussen de huizen door. Een plaatje !

We besluiten eerst de berg verder af te lopen en komen bij een kleine baai uit die over zee uitkijkt. Weinig spannend, en dus draaien we om richting het binnenmeertje. Omgeven door vele grotendeels lege terrasjes, en uitzicht op een fikse groene en wat rotsige heuvel. Een plaatje.

Het was onderhand wel tijd voor een lunch, en dus kozen we een willekeurig terras met lekkere kussens op de stoelen om even bij te komen van de vloek-, klim-, daal en winkelavonturen.

Vriendelijke mensen die hun best deden het gezellig te maken voor je. Grapje, praatje, en toen we elkaar langer kenden dan 10 minuten, hebben we ook nog even de ernst van de weinige toeristen in het land besproken.

Het ontnam ons de eetlust niet overigens. Een heerlijke fruitsap, een frisse salade, een curry, wat bier, ijs, uitzicht over het meer, af en toe een briesje over het zweterig lijf. Het leek wel vakantie ! oh wacht .... dat IS het ook !

Volgevroten zakten we onderuit, en ik besloot nog even een rondje meer te doen. Snor kon lekker blijven hangen, want die was met een halve liter bier wel even uitgeteld. En dus zwaaide ik hem uit, en ging op toer zonder bagage, want dat scheelt wat zweetdruppels met dit weer.

Langs de terrasjes liep ik al snel aan de overzijde van ons terras. Daar waren wat zitjes in de stenen gemaakt, er dobberden wat kleine kleurige bootjes, er waren sfeervol bloeiende en niet bloeiende boompjes geplant, er was een soort minikerkje, en de rondhobbelende ganzen hijgden er door de hitte flink op los.

Ik stond er wat te genieten en er kwam een oudere man op zijn scooter aantuffen. Hij stapte af, en floot een paar noten, Een kat volgde hem en bleef bij hem in de buurt. Het zadel van de scooter ging omhoog, en daar kwam een blik kattenvoer uit. De man bleef herhalend wat rondfluiten, joeg de ganzen met een tak weg van de kat, en pakte vervolgens een grote zak vogelzaad. Die strooide hij leeg tussen de grote groep duiven die ondertussen ontstaan was. Bij de eerste kat kwam nog een tweede aanhobbelen, en ook hij kreeg een eigen bak met voer. Daarna werd er nog een bak water gevuld. Ik vond het een mooi schouwspel. De man die zorgde voor zijn dierenvriendjes. Ik heb hem gezegd dat ik het zo mooi vond dat hij zo met de diertjes begaan was, maar hij begreep er weinig van geloof ik. Zei ook niets. Das prima. Ik vond het gewoon mooi !

Daarna door naar een trap die de berg op leidde. Hoe hoger ik kwam, hoe mooier de baai erbij lag. De rommelige stad, de bergen op de achtergrond, de blauwe baai en al die terrasjes. Het was fijn hier even te staan. Daarna de berg weer af en terug naar het terras, waar we ineens niet meer de enigen waren.

Na een laatste versnapering zijn we de auto weer gaan zoeken. Via een andere winkelstraat weer die berg op in de hitte. Kwamen we een kleurrijk typisch Grieks kerkje tegen. Leuk, zo midden tussen de terrasjes en winkeltjes. Na de nodige kiekjes, stiefelden we door naar de parkeerplaats, waar de auto nog keurig stond op te warmen.

Snel de ramen open, airco laten loeien, en lekker terug naar de basis met een “willekeurige snelheid”. Toch eens proberen te ontdekken wat de logica is van de wisselende snelheden. We kwamen in ieder geval weer veilig thuis, en ooit zal wel duidelijk worden of ik bekeuringen als vakantiebonus ontvang. Wie dan leeft, wie dan zorgt.

Thuis lag ons terras weer lekker koel in de schaduw en hebben we de avond verder gevuld met o.a. wat appen met het thuisfront. Ondertussen crosste Eileen met haar electrische karretje het bergje op en af (vermoedelijk met maaltijden voor de bewoners) gevolgd door haar trouwe kleine hondje. Schattig gezicht ! We hebben wat tzaziki van het huis laten komen, sjiek bij ons afgeleverd onder een stolp, zodat we niet meer weg hoefden in de avond. Daarna nog wat bloggen, opfrissen, en andere weinig noemenswaardige zaken. Ik zou zeggen, de eerste echte hele vakantiedag was prima, al heb ik nog geen letter gelezen in mijn nieuwe boekjes, en dat was eigenlijk de bedoeling. Niets zo fijn al veranderde plannen.

JoeJoe, we zijn in Avdou

Nachten met weinig slaap zijn nooit fijn. Behalve als je de dag erna vroeg op Schiphol wordt verwacht. Dan ist handig om wat voor te slapen, en dus ist ook een meevaller als rond 19 uur je ogen toch al dichtvallen door de slapeloze nacht van de nacht ervoor. Cootjuh lag gisteren dus al om 19u30 gestrekt en toen de wekker ging om 1u30 had ik toch al aardig wat rust in de pocket.

Kleertjes aan, de laatste rommeltjes in de tas en de taxi was er iets voor 2u30. Een klein uurtje later kwamen we met onze slaperige bekkies aan op Schiphol en daar waren nul rijen. 's Nachts vertrekken heeft ook DAT voordeel. Ik had al ingecheckt, maar zelf de koffers inleveren lukte niet, omdat ik assistentie had aangevraagd voor Snor. En dus … richting de balie, om daar de koffers in te leveren om vervolgens door te wandelen naar de assistentie-balie. Bleek de assistentie voor mij aangevraagd te zijn. Foutje bedankt van Eliza was here. Op zich niet erg, maar wel verkeerd, en het was ook druk met de assistentie vertelde de "gezellige" dame achter de balie. Heb ik natuurlijk weinig mee te maken, maar er waren voor de douane ook geen rijen, en dus stopten we een zinloze discussie, en propte ik Snor in een loodzware rolstoel en heb hem zelf geassisteerd richting de laatste bagagecheck, Vloekend, want de rolstoel was EN loodzwaar, EN schoot steeds op de rem. Die hebben we dus, na de douane- en bagagecheck, alsnog snel gedumpt. We waren vroeg tenslotte, en er was tijd genoeg om wat rond te lummelen en rustigjes aan op eigen spierkracht richting de gate te vertrekken.

En dus parkeerden we de rolstoel, deden we een rondje boekwinkel om wat dwarsliggers te scoren, en zijn we een bak koffie bij Starbucks gaan scoren. Rond 6u zaten we in het vliegtuig, en een half uurtje later kwam het monster tot leven en bracht ons tot grote hoogte. Heerlijk starend naar de wolkenwereld waar de lucht overgaat in de zee (en mijn gedachten gaan even uit naar mijn vader, die daar nogal eens over kon mijmeren)

muziekje luisteren, een aantal powernappies, boekje lezen,. Voor je het weet sta je op Karpathos voor je tussenlanding. Even een half uurtje wachten en dan nog een klein half uurtje richting Kreta. Een kind kan de was doen.

Dan ist weer zaak te wachten tot de deuren zich openen. ik heb me ook nu weer verbaast over het staand wachten in het gangpad, of halfgekromd voor de stoelen. Alsof je te laat bent met uitstappen. We wachten altijd tot iedereen weg is en stappen dan als laatsten uit. Heerlijk rustigjes hadden we de shuttlebus voor onszelf. Heel fijn, want zo sta je niet met je neus in de oksels van een ander.

Aangekomen bij de bagagebanden, zag ik Snor zijn koffer al voorbij trekken. Mijn eigen koffer kwam er snel achteraan. Mooi ! Kon de volgende etappe ook gedaan. Op naar de auto-balie. We liepen naar buiten en het eerste wat ik zag was een kermis aan vlaggen en verhuurbalies, en zoekende toeristen. Gruwelijk !

Gelukkig had ik thuis al voorwerk gedaan, alle nodige formulieren ingevuld en dus waren die formaliteiten snel gefixt. Er stond een witte Clio voor ons klaar, en na het inpakken van de koffers en het installeren van de navigatie zijn we vertrokken richting ons verblijf in Avdou.

Het zou een kort ritje worden. Prima ! De toegestane snelheden waren wat verwarrend. Die schoten van 50, naar 70, naar 90 naar 70 en door naar 110. En dat binnen een paar kilometer rijden. Volkomen de kluts kwijt die Grieken. De wegen waren wel prima, en al snel reden we van een kustweg meer landinwaarts. Daar was het wat groener, meer bergachtig ook. Prachtig. Onderweg nog een fikse bermbrand gespot, en ook hebben we meteen een stop gedaan bij een buurtsuper om wat in onze eerste levensbehoefte te kunnen voorzien. Bier, chips en water …. van die dingen :-)

Al snel kwamen we bij Avdou Collection Suites aan. Een mooi stekkie in een klein dorp, rustigjes achter een automatisch hekkie. Op het terrein verschillende gebouwen en appartementen. Voor de receptie een terras in de schaduw van een prachtige boom.

Bij aankomst werden we verwelkomd met een hapje, drankje en een zeer luidruchtig concert van 60 krekelfamilies. We moesten wel nog even op onze beurt wachten. De Nederlandse dame Eileen nam erg de tijd om iedereen welkom te heten ( er waren nog 3 wachtenden voor ons), maar ook voor ons nam ze de tijd.

Het complex is prachtig onderhouden, het appartement schoon, ruim en nieuw. Een Portugees aandoende badkamer met een regendoesj. Een koele airco, een luie bank.Het kleine terras heeft echter geen parasol, en ligt in de middag dik in de zon. Das jammer. Een vrij uitzicht hebben we ook niet echt. We zitten in een hoekje “weggemoffeld” achter een laag muurtje, met rechts van ons het zwembad. Recht voor ons een hek met veel groen en een boom. Een piepkleine tegenvaller, want een vrij uitzicht en schaduw hadden we wel fijn gevonden. We hebben even verzocht om een parasol, en daar gaat Eileen morgen direct achteraan.

Nadat we ons boeltje uitgepakt hadden, besloten we richting een klein terras met van die houten zere-billen-krukjes te tuffen aan het begin van ons plaatsje Avdou, want hoe kun je vakantie beter beginnen dan met bier en tzaziki. Er was helaas geen Mythos te verkrijgen, maar Mamos bleek ook prima te lurken !! De tzaziki was VEEL maar het bordje ging schoon op. Daarna kwam de man met de hamer. Bier en vermoeidheid is een killing combi.

Rond 18u waren we terug op de basis en bleek ons zonovergoten terras toch nog in de schaduw van de boom te vallen. Fijn !! Ik kroop achter mijn laptop op ons terrasje voor een stukkie blog, terwijl het krekelconcert in de boom voor me met veel kabaal werd verspreid, en Snor stortte verder in en powernapte lekker binnen in de koelte.

De dag eindigt vroeg vandaag maar de kop is eraf ! We zijn er !!

oh ja

Het is een bewogen half jaar geweest. Van behoorlijk in de kreukels, halve dagen werken, intensieve gesprekken en leermomenten ben ik nu weer op de goeie weg. Cootjuh acht-punt-nul is in de maak. De periode dat ik echt nul behoefte aan om aan een reisje te denken ligt achter me. Gelukkig maar, want morgen in alle vroegte vertrekt onze jumbojet richting een zonnig oord.

Al het geld is afgelopen maanden in onze tuin gestoken en oh wat is het prachtig geworden. De insteek was dus ook om helemaal geen reisje te maken en enorm in onze eigen tuin te gaan vieren. Het zit er ook heerlijk …. maar een kort reisje kon er ook best af vonden we.

Gezien het intense afgelopen half jaar hebben we gekozen voor veel niks en weinig moeten, en dus geen rondreis, maar lekker een bekende bestemming. Kreta is dan altijd goed. Een keer of 5 zijn we er nu geweest. Het weer is vaak goed, de omgeving prachtig. We kwamen via "Eliza uit opwas here" een mooie rustige gelegen prachtig vier sterren plekkie, klap erop en dat was dat.

Beetje jammer dat de middagvlucht van Transavia is omgezet naar een belachelijk vroege vlucht waarbij de nachtrust ons weer ontnomen gaat worden. Voordeel lijkt dan dat je een lekker lange dag hebt en bij daglicht aankomt en naar je eindbestemming kunt tuffen. en dat is ook fijn ! Maar ik zie ook echt wel een nadeel, en dat is dat je compleet naar de nono bent bij aankomst en de rest van die lange dag voor pampus wilt liggen knorren. Ach, in beide gevallen is de reisdag verloren. En door met je leven ….. er zijn nog genoeg dagen over om te genieten.

Er is een oppas- en verzorgschema opgesteld voor onze minihaarbalBibi, die het fort nu in haar eentje beheren gaat. Lieve hulptroepen zijn er om haar wat in de gaten te houden, want alleen is toch maar alleen. Baloe houd ook vast de boel wat in de gaten en waakt als een sterretje boven de Gerstakker.

We pakken onze koffers, en ik red het zowaar om de zomerse jurkjes in 1 grote weekendtas te frotten en heb nog zelfs wat plek over ook ! De grote koffer laat ik thuis. We gaan tenslotte maar 10 dagen (waarvan 2 reisdagen) en zijn in 3x knipperen weer terug in onze mooie tuin. De laptop gaat wel mee, al weet ik niet of er erg veel zinnigs geblogt zal gaan worden, maar vakantie is vakantie, en traditie is traditie. Maar eerst gaan we genieten van de Griekse sferen ; Zon, zee (neenee, geen ziekenhuis hoor), Griekse salades, tzaziki en bier.

Yamas !